Κι αν τελείωσες με το δεξί μου μάγουλο, ιδού και το αριστερό!
Σίγουρα για να διαβάζεις τούτο το άρθρο, σ’ έχει τραβήξει η επικεφαλίδα του.
Σίγουρα έχεις δεχθεί στη ζωή χτυπήματα, και δη αλλεπάλληλα, από έναν ή περισσότερους ανθρώπους, με κοινό μεταξύ τους χαρακτηριστικό, ότι τους εμπιστεύτηκες, τους ευεργέτησες σχεδόν, τους χάρισες και τους χαρίστηκες.
Σίγουρα αντί ευγνωμοσύνης εισέπραξες αδικαιολόγητη αχαριστία, αγνωμοσύνη και λοιπά χτυπήματα.
Σίγουρα αναρωτήθηκες γιατί η ζωή είναι άδικη και τα παθαίνεις όλα αυτά και κάπου εκεί χρέωσες τον εαυτό σου που ανέχεσαι περισσότερα απ’ όσα σου αναλογούν και ως άλλη μητέρα Τερέζα προσφέρεις αφειδώς και ανιδιοτελώς το χέρι, την καρδιά, το σπίτι και την αγκαλιά σου σε όποιον το ζητήσει.
Σίγουρα κάπου κάπου λες “ως εδώ”, “νισάφι”, “τώρα θα δεις τι έχεις να πάθεις” και μηχανεύεσαι εκδικητικές αντιδράσεις και αντίποινα.
«Τώρα θα πάρω το αίμα μου πίσω!»
«Τώρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση!!»
« Τώρα θα σου δείξω!!!»
Λάθος, κοίταξε στα ίσα τον κάθε αχάριστο ευεργετηθέντα και με παρρησία πες του: «Τίποτα απολύτως δε θα κάνω.
Γιατί εγώ δεν είμαι σαν και σένα.
Κι ούτε η μικρότητα σου θα με συρρικνώσει στο μέγεθος που σε βολεύει, σ’ αυτό το λίγο που χωράς.
Γιατί εγώ το αίμα που χάνω από τις πληγές που μου χάραξες, μπορώ και το αναπληρώνω.
Γιατί με κάθε σου χτύπημα με δυνάμωνες και γινόσουν ο αδύναμος εσύ, αδύναμος και αδαής, αφού για θριαμβευτής περνιόσουν και πανηγύριζες μονάχος σου.
Γιατί εγώ δε θα σεβαστώ το μωσαϊκό νόμο σου, και κάνε ό,τι θες με τους οφθαλμούς και τους οδόντας σου, κι όπως είπε κι ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία του, αν τέλειωσες με το δεξί μου μάγουλο, ιδού και το αριστερό.
Χτύπα κι άλλο!
Κάθε σου χτύπημα κι ένα παράσημο ανδρείας στην ψυχή μου.
Κάθε σου χτύπημα και μια ντροπή στη ματιά σου.
Αλήθεια, πόσο μαλακό είναι το μαξιλάρι της συνείδησης σου όταν κοιμάσαι το βράδυ;
Πόσο καθαρός είναι ο καθρέφτης της αυτοκριτικής σου, όταν πλένεις το πρόσωπο σου;
Πόσα σημάδια σου έχουν αφήσει τα χτυπήματα που έχεις δώσει;
Εγώ δεν έχω κανένα.
Γιατί άφησα τις πληγές ανοικτές να αναπνέουν κι έτσι γρήγορα επουλώθηκαν.
Γιατί δε φοβήθηκα να εκτεθώ, να βγάλω σε κοινή θέα την πραμάτεια της ψυχής μου, χωρίς επιφυλάξεις και εγγυήσεις, χωρίς μέτρα ασφαλείας και συναγερμό.
Κι ας έκανες ληστρική επιδρομή, παίρνοντας ως λεία ό,τι σου χρειαζόταν.
Γιατί εγώ έμαθα από τις στάχτες να ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που με πατούσες χρησιμοποιημένη στην πυρά.
Γιατί εγώ δεν είμαι ψυχικά ανάπηρη και όσο κι αν πλήττεται η ψυχή μου, σηκώνεται όρθια και συνεχίζει.
Γιατί κάθε θλίψη είναι μια εμπειρία, που με κάνει πιο δυνατή.
Χτύπα κι άλλο λοιπόν!»
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
