22 Σεπτεμβρίου 2018
Share

Είμαι ζωντανή επειδή σε αγάπησα

Post Views: 7

Είναι πολύς ο χρόνος…

Είχες μάθει να ζεις με τις Αναμνήσεις σου. Έτσι κατάφερνες να βγάζεις μέρα τη μέρα. Δεν μπορούσες περισσότερο και δεν το άντεχες…
 
Ότι είχες αγαπήσει, ήταν πίσω σου πια. Εκεί που είχες μάθει να ζεις για χρόνια, για μια Ζωή. Πλάι σ’ εκείνον.
Κάθε βράδυ το ίδιο απεγνωσμένο σκηνικό. Η ίδια τελετουργία. Έπαιρνες με προσοχή στα χέρια σου το φιλμ με τις φωτογραφίες της ζωής σας  και τις κοιτούσες για ώρες. Για να μην ξεχάσεις…
 
φοβόσουν να ξεχάσεις. Δεν άντεχες να ξεχάσεις. Προσπαθούσες να καταλάβεις τι έκανες λάθος και που φάνηκες “λίγη” απέναντί του κι απέναντι στους όρκους που είχατε δώσει. Το ξετύλιγες από την αρχή και μέχρι το ξημέρωμα έφτανες πάντα , στην ημέρα του πρώτου σου Θανάτου εν Ζωή.
 
Δεν είχες άλλον χρόνο. Τις ώρες που έβγαινε ο ήλιος, έπρεπε να παλεύεις να κρατήσεις την υπόσχεση που του είχες δώσει, σαν απόδειξη της Αγάπης σου για Εκείνον. “Να συνεχίσεις να Ζεις”, αυτό σου είχε ζητήσει να κάνεις για να πιστέψει πως τον αγαπάς.
 
Ήσουν δέσμια του Λόγου σου και της Καρδιάς σου. Ξημέρωνε. Έπρεπε να τυλίξεις βιαστικά το φιλμ και να βγεις πάλι εκεί έξω, να ζήσεις. Ζωντανή νεκρή… Για πολύ  καιρό με την ελπίδα ότι θα δει πως κράτησες τον λόγο σου, πως τον αγαπάς. Τα κατάφερνες αρκετά καλά. Σε ξεγελούσες κι εσένα την ίδια. Το μόνο που ήθελες στ’ αλήθεια όμως, ήταν να βραδιάζει.
 
Δεν είχες υπολογίσει την δύναμη του Χρόνου όμως. Κάθε βράδυ ανακάλυπτες πως μία – μία από τις φωτογραφίες σας, είχε αρχίσει να αλλοιώνεται, το φιλμ είχε πάρει φως και οι εικόνες είχαν αρχίσει να θαμπώνουν πια. Έμεινες να κρατάς στα χέρια σου τελικά, μια ταινία τόσο θολή, που δυσκολευόσουν κι εσύ να αναγνωρίσεις πρόσωπα… 
 
Ήταν η ώρα πια. Το ένιωθες κι ας φοβόσουν… 
 
Τύλιξες το φιλμ ευλαβικά κι αποφάσισες να το κρύψεις σε ένα μέρος που ανήκε μόνο σε σένα. Στο άδειο κομμάτι της καρδιάς σου. Στο κενό που άφησε η μέρα του διωγμού σού, η μέρα του πρώτου σου θανάτου εν ζωή. Εκεί ήταν η θέση του πια. Και η δική σου, ήταν εκεί έξω, στο Φως! 
 
Ήταν πολύς ο χρόνος…
Μαρία Μαραγκού
 

https://www.youtube.com/watch?v=hXeMu9e2458

Post Views: 7

About Μαράκι

Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει