Η καψούρα της ωριμότητας

Μπροστά σε μια σελίδα λευκή…

Που σηματοδοτεί το γύρισμα μιας παλιάς σελίδας, αλλά και το τέλος μιας ιστορίας, παρατημένης καιρό τώρα, πάνω σ’ ένα ετοιμόρροπο σκονισμένο ράφι…

Μιας άλλης ζωής, στρωμένης με ροδοπέταλα ευτυχίας κι αγκάθια αγωνίας, σωστά και λάθη, αδυναμίες και πάθη, στιγμές δυνατές και αδιάφορες, μεγαλειώδεις και ρηχές σκέψεις, αγγέλους και δαίμονες, «ίσως» και αποφάσεις, «αν» κι επιλογές… κι όλα δεμένα και πλεγμένα μεταξύ τους, με δεσμούς άρρηκτους, στριμωγμένα και καταχωνιασμένα στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου.

Γνώριμα και οικεία φαντάσματα, που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα σημάδια του κορμιού σου, στις ρυτίδες των ματιών σου, στο γλυκό, μα και θλιμμένο χαμόγελό σου, στις άτακτες διαδρομές της σκέψης σου, στις ανοιχτές πληγές της καρδιάς σου, στις εικόνες της θολωμένης μνήμης σου, στα βαθιά σκοτάδια της μεθυσμένης λήθης σου, στα όνειρα που βγήκαν αληθινά, μα και στα άλλα… τα αδικοχαμένα, τα ρημαγμένα, τα βίαια και άδικα κατακρεουργημένα, που τέλειωσαν νωρίς.

Το τέλος μιας ζωής γεμάτης στιγμές, μυρωδιές, μουσικές, αναμνήσεις, χαρές, γέλια, δάκρυα, απωθημένα, φρεναρισμένα«θέλω», «ίσως» και«αν», πνιγμένα σε δύσκολα, ανυπέρβλητα και εξαντλητικά εμπόδια.

Το τέλος μιας ζωής γραμμένης πάνω σε σελίδες άτακτες, ζωγραφισμένες με έγχρωμα κι ασπρόμαυρα σκίτσα, γραμμένες με καλλιγραφίες και ορνιθοσκαλίσματα, ορθογραφικά κι εκφραστικά λάθη, θυμωμένες μουτζούρες, σκισμένες σελίδες, που ότι νέο κι αν ξεκινάς, κουβαλάς μαζί σου για πάντα… άλλοτε σαν κομπάρσος, άλλοτε σαν σκιά του εαυτού σου κι άλλοτε δαφνοστολισμένος πρωταγωνιστής της ζωής σου.

Μα να΄ σαι τώρα… μπροστά σε μια σελίδα λευκή….

Ερευνητής και πρωτοπόρος μιας νέας αρχής… μπουσουλώντας και παραπαίοντας με βήματα δειλά κι αβέβαια.

Αγωνιστής και ακροβάτης χωρίς δίχτυ προστασίας, όμως μάχιμος,παραταγμένος στην εκκίνηση μιας φρέσκιας, άφθαρτης, πασπαλισμένης με την άχνη ενός πολλά υποσχόμενου αύριο, διαδρομής.

Μοναχικός Δον Κιχώτης και ταξιδευτής, της ευκαιρίας, να γράψεις την ιστορία απ’ την αρχή, όντας ο άνθρωπος που πάντα ήθελες να είσαι, κάνοντας αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις, ζώντας όπως πάντα ήθελες να ζήσεις.

Με τη λαχτάρα και την καψούρα της ωριμότητας… Με την ατέρμονη γοητεία και το αχνό κόκκινο φως που σε φλερτάρει ο ήλιος όταν δύει, σβήνοντας απαλά στον ορίζοντα… Χαϊδεύοντας κι αγγίζοντάς σε τρυφερά στα χείλη,προκαλώντας σε να ψιθυρίσεις μια ευχή, για ότι πάντα επιθυμούσες…

Έχοντας αναμετρηθεί κι αφήσει πίσω σου δράκους και δαίμονες…. Με κερδισμένη την αυτογνωσία και τη μαγκιά, που σε ωθούν να κάνεις πράξη αυτά που νιώθεις κι επιθυμείς…

Αφήνοντας πίσω το φόβο της μοναχικής, μα και καλής παρέας του εαυτού σου, φοβούμενος μόνο στην ιδέα της μοναξιάς, που προκαλεί η ανούσια συντροφιά και η χλιαρή αγκαλιά.

Λες και το «αύριο»βιάζεται να γίνει«χθες»… Λες και η ζωή είναι πολύ μικρή πια, για να τη σπαταλήσεις και να την αφήσεις απλά να προσπεράσει μέτρια και μισή, με σκόντο, εκπτώσεις και άτυπους συμβιβασμούς.

Με την ελευθερία της επιλογής,να προχωρήσεις και να συμπλεύσεις, με ότι σου μοιάζει και σ’ ομορφαίνει, απλά κουμπώνοντας πάνω σου… απλά ταιριάζοντας δίπλα σου…

Να’ σαι λοιπόν, μπροστά σε μία σελίδα λευκή…

Που σε καλεί να γράψεις την ιστορία που σκέφτηκες όταν ήσουν παιδί…

Δίνοντάς σχήμα και μορφή στα όνειρα και τα παραμύθια σου,μεταμορφώνοντάς τα από «βάτραχο»…σε μοίρα και ζωή σου!

Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Πηγή: www.thessalonikiartsandculture.gr

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *