Κλαίνε οι άγγελοι στον ουρανό
Κλαίνε οι άγγελοι στον ουρανό για τις χαμένες αγάπες.
Δυό δάκρυα αυτοκτονούν απ’ της πανσελήνου τα μάτια!
Σαρκάζει η χαρά στο κρεβάτι του θανάτου.
Και η λησμονιά γεμίζει κούπες με την λήθη κέρασμα την αλμύρα της, σε χείλη από φωτιά!
Απελπισίες ραντίζει ο ορίζοντας, ψεύτικα συναισθήματα μαυρίζουν θολερά.
Ανάβουν φωτιές οι καημοί, να φέγγει λέει το παράπονο στα μάτια.
Χίμαιρες οι οραματισμοί παλεύουν με τις ψευδαισθήσεις, άστρα χαϊδεύουνε, ευχές να πέσουνε στη γή.
Κλαίνε οι άγγελοι στον ουρανό για τις χαμένες αγάπες, σε γάμο παρευρέθηκαν μιάς στείρας ηδονής!
Ο λογισμός παντρεύεται την τρέλα με νυφικά παράνοιας και στέφανα από βάτα!
Σε μια άκρη ο πόνος καπνίζει αναμνήσεις, σαν αλαφιάζουν οι στιγμές σε θύμησες παλιές!
Βιολιά παίζουν τις αστραπές οι κεραυνοί μιά αγάπη τόσο δυνατή να κείτεται νεκρή!
Και κοινωνούνε κραυγές από απουσίες οι άγγελοι με κουταλάκι μοναξιάς μετάληψη χολή!
Μια ελαφίνα παρακεί το δάκρυ της ζυμώνει με το χώμα, μάρτυρας αφού βρέθηκε
σε υποσχέσεις κάλπικες με φωτεινή επιγραφή ζωγράφιζαν στο κοιμητήρι της αγάπης: Έρωτα εδώ θα ζείς αιώνια.
Κλαίνε οι άγγελοι στον ουρανό, σφουγγάρι δαίμονα μαζεύει χαμόγελα που αγαπώ!
Μέλη Φωτιάδου
