Ιφιγένεια

Τι θα ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, 
αν δεν είχε χαράξει η αυγή σε χειμωνιάτικες μέρες;
Μια ηλιόλουστη μέρα, 
αν δεν είχε περιπλανηθεί τη νύχτα;

Πώς θα έδινε καρπό ένα δέντρο την άνοιξη, 
αν κρατούσε τα φύλλα του όλο το χρόνο;
Πόσο μελαγχολικός θα ένοιωθε ο χειμώνας,
αν αποφάσιζε, κάποια στιγμή, η άνοιξη, να μην τον διαδεχτεί,
γιατί συνέχιζε ν’ αστράφτει πίσω από τον λαμπερό της ήλιο;

Τι θα ήταν ένας καυτός καφές, 
μία ζεστή, καλοκαιρινή αυγή;
Τα χείλη, θ’ αγνοούσαν το κάλεσμά του.
Ένα παγωμένο μάρμαρο,
αν δεν το ζέσταινε με τα χέρια του ο γλύπτης;

Πάντοτε είχα την απορία, πώς γίνεται ένα άσχημο, παρατημένο γλυπτό, 
να θαυμάζει το δημιουργό του.
Πώς ένα άσχημο συναίσθημα, να επιλέγει τους ομορφότερους ρόλους,
στα πιο σπάνια παραμύθια;

Πάντοτε απορούσα με τη στεριά,
πώς επιτρέπει στη θάλασσα να ξεδιψά το χώμα της,
με τα μεγάλα κύματά της.
Ίσως, γιατί, κάποτε, να γνώρισε την ξηρασία.
Και το άγαλμα;
Τι θα ήταν ένα άγαλμα, χωρίς κανέναν γλύπτη,
να σμιλεύει το μάρμαρο του;

Κάποτε ρώτησα μια κουκουβάγια, γιατί της αρέσει 
να μένει ξάγρυπνη τη νύχτα.
Γιατί τη νύχτα εκτιμάς την όρασή σου, μου απάντησε.
Το νυχτολούλουδο συμφώνησε μαζί της.
Τα πέταλά του άνοιξαν
Και η νύχτα, υποδέχτηκε τη μέρα.

Ελινα Δερμιτζογλου