Υπάρχει ένα παλιό τραγούδι της Μαίρης Λω, που για κάποιο λόγο εσχάτως έχει γίνει viral «Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι να σ’ αγαπώ…..!»
Η αλήθεια είναι ότι αυτός που έγραψε το τραγούδι βαριόταν απίστευτα να γράψει στίχους.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ βαριόμουν να γράψω άρθρο, αλλά ταυτόχρονα βαριόμουν να κάνω και οτιδήποτε άλλο μέσα στο γραφείο, αυτή τη φρικτά βαρετή ημέρα του Οκτωβρίου, με έναν εξίσου αδιάφορο καιρό.
Και μέσα σ’ αυτό λοιπόν, το αντιπαραγωγικό κλίμα βρέθηκα να σιγοτραγουδώ- την ψώνισα κι εγώ που έλεγε κι ο Κωνσταντίνου στο «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» όταν μονολογούσε «τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος»- αυτό το viral κομματάκι της προδρόμου της ελληνικής, αν υπάρχει τέτοιο είδος, τζαζ..
Και σιγοτραγουδώντας το, πρώτη φορά έφτασα μέχρι το τέλος του στίχου και διαπίστωσα ότι η τύπισσα λέει «βαριέμαι να σ’ αγαπώ».
Βαριέται μέχρι και να το πει.
Αργόσυρτο, άρρυθμο, τσιγκελωτό.
Πόσο βαρετή μπορεί να είναι μία σχέση τελικά;
Ευτυχώς δεν ξέρω προσωπικά, αλλά παρατηρώ.
Είναι και η ρημάδα η δουλειά βλέπεις και η παρέλαση διαζευγνυόμενων από το γραφείο που καταλαβαίνεις ότι αυτό που κομψά ονομάζουμε στα δικόγραφα «κλονισμός της έγγαμης συμβίωσης», αυτό που ο Ρέμος με την Καιτούλα είπανε «του χωρισμού μας η ετυμηγορία απλή ασυμφωνία χαρακτήρων» , στην καθομιλουμένη είναι μία ατελείωτη βαρεμάρα.
Που εκδηλώνεται όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, με κάθε τρόπο.
Βαριέσαι να βγεις με τον άλλον. Βαριέσαι και να μπεις.
Βαριέσαι να περιποιηθείς τον εαυτό σου για να του αρέσεις.
Βαριέσαι να του μιλήσεις ακόμη και για τα τετριμμένα νέα της ημέρας.
Βαριέσαι ακόμη και να τσακωθείς μαζί του όταν διαπιστώνεις για πολλοστή φορά ότι έχει κάνει αυτό που σε ενοχλεί.
Παίζει να βαριέσαι και να χωρίσεις. Γιατί θα πρέπει πρώτα να εξηγήσεις. Κι αυτό το βαριέσαι.
Γιατί μάλλον δε χρειάζονται εξηγήσεις. Γιατί έχει τελειώσει και το ξέρεις.
Γιατί όπως έχει γράψει και ο άλλος viral Τάσος Λειβαδίτης «η εξήγηση θα ΄ρθει κάποτε όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση».
Γιατί κουράστηκες τόσο να προσπαθείς για το ελάχιστο που σιχτίρισες.
Γιατί και η καψούρα σου έκανε τον κύκλο της μέχρι που σιχτίρισες.
Το πήγες αργά δεν έπιασε, το πήγες επιθετικά ούτε καν.
Έκανες υπομονή, σε πέρασαν για χαζό, βγήκες μπροστά σε είπανε παραπονιάρη και γκρινιάρη.
Πήγες στους Δαναούς με δώρα; Τίποτα. Πήγες με νεύρα; Γύρισες άκλαυτος.
Έκλαψες μόνος σε ένα δωμάτιο, ξέσπασες, κλείστηκες στον εαυτό σου.
Έπιασες πάτο. Νισάφι και άντε μου στον έξω από δω…
Βαριέμαι και να σε βρίσω, σιγά μην κάνω και ρυτίδες για πάρτη σου.
Προτιμώ να γελάω που γυμνάζει και κοιλιακούς.
Βαριέμαι να γράψω άλλο, γιατί κι εσείς θα βαριέστε να τα διαβάσετε, αλλά ένα έχω να σας πω ως απαύγασμα από αυτό το σημερινό συνονθύλευμα βαρεμάρας.
Προλάβετε τη βαρεμάρα στη ζωή και ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις:
Μην κάνετε επιλογές που με μαθηματική ακρίβεια θα νιώσετε οσονούπω πλήξη.
Μην αφήνετε τη ρουτίνα να πικράνει την αγάπη, βάζετε συχνά ζάχαρη στην καθημερινότητα, προκαλέστε το ενδιαφέρον, μη γίνεστε προβλέψιμοι, κι εσείς οι ίδιοι βαρετοί.
Κι όταν πια είναι πολύ αργά, και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Απλά φύγετε, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αθόρυβα, αλλά κάντε την.
Η ζωή είναι μικρή για να’ ναι βαρετή μωρά μου!
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
