“Γι αυτό ψάχνω τα λόγια που θα το τελειώσω. Να με ικανοποιούν μέσα μου”.

Κάποτε ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα. Και οι δύό τους όντας κουρασμένοι από την καθημερινότητα, έψαχναν τρόπους να γεμίσουν τα κενά τους.Μη φανταστείς κάτι υπερβολικό. Κανένα δίωρο,κάπου μια φορά, άντε δύο την εβδομάδα. Τόσο-όσο δηλαδή. Ώστε να μην διακινδυνεύσουν τα δεδομένα. Βασικά εγώ οικογένεια το ονομάζω,όπως όλοι μας,αλλά οκ δεν είμαστε το θέμα εμείς.Έτσι λοιπόν προχώρησε ο έρωτας. Με όλα τα γλυκά. Νιάτα,πικάντικα και απαγορευμένα. Στρατιωτική σκοπιά ένα πράμα 17.00 με 19.00.Ώσπου όμως μια μέρα και στο ξαφνικό (;) κάποιος ένιωσε.. Ουπς! Αυτό στο τέλειο πρόγραμμα κανείς δεν το συμπεριέλαβε σαν όρο.

Και κάπου εκεί ξεκινάνε και τα ζόρια. Ένα ζητούμενο, που απαιτούσε να γίνει δεδομένο. Ένα δεύτερο, παράλληλο, άρρωστο κατά τ’ άλλα δεδομένο. Και ξεκίνησαν οι απαιτήσεις για πιο συχνή επικοινωνία, περισσότερες ώρες και πάνω από όλα μια επανάληψη ζωής και καθημερινότητας,που τους ώθησε αρχικά να ξενοκοιταξουν; Τραγικό; Ειρωνεία θα το έλεγα μάλλον.

Ήρθαν και τα πρώτα συννεφάκια και καλά να έμεναν εκεί. Δώσε ένα τέλος τραγούδαγε ο Νότης κάποτε, αλλά για αυτούς τέλος δεν υπήρχε. Και όχι γιατί ένιωσαν κάτι αληθινό. Μπαααα. Έρωτας με δόσεις και ωράρια δεν νοείται.Είχαν θέμα εγωιστικό. Για κάποιο λόγο αφού τα έφεραν έτσι, έπρεπε ο ένας να σκεφτεί πως θα πληγώσει τον άλλον περισσότερο. Και να κι απειλές και να τα θα σου κάνω ,θα μου κάνεις.Και τελειωμό δεν είχαν. Και πνιγόντουσαν συνάμα, γιατί σε ποιόν να εκμυστηρευτούν τα δέοντα; Μόνοι τους ο καθένας να πλάθει σενάρια εκδίκησης πια. Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ένα δρόμο που όχι απλά ξεκίνησε όντας αδιέξοδος,αλλά κατέληξε σε καρμανιόλα. “Για αυτό ψάχνω τα λόγια που θα το τελειώσω. Να με ικανοποιούν μέσα μου”. Αυτό είχαν βάλει σαν στόχο και ακόμα με αυτό ασχολούνται.

 Έχοντας όμως καταστρέψει και οι δύο τις ζωές τους. Γιατί όλα κάποτε μαθαίνονται και όλα έχουν το τίμημα τους Άξιζε;