Εκείνοι οι μικροί άνθρωποι που γλύφουν εκεί που φτύνουν
Σπουδαίο πράγμα το να είσαι άνθρωπος. Θα μου πεις, αυτό δεν είμαστε όλοι, τι λες τώρα; Μα όχι, υπάρχουν ειδοποιείς διαφορές μεταξύ των πραγματικών προαναφερθέντων και των απλών εμψύχων. Άλλο το να λέγεσαι, άλλο το να είσαι! Κι αυτό θα το κρίνουν πολλά πράγματα από την συμπεριφορά σου.
Ένα λοιπόν από αυτά, μεγάλης σημασίας, είναι εκείνο που όταν κοπανάς μια πόρτα στην μούρη του άλλου, δεν την τραβάς για να ξανανοίξει μετά από λίγο. Μπερδεύτηκες; Έλα να το κάνουμε λίγο πιο απλό. Όταν για τον εκάστοτε προσωπικό σου λόγο, μέσα στις σχέσεις που έχεις διαμορφώσει με έναν άνθρωπο αποφασίζεις να διακόψεις κομψά ή άκομψα επαφές μαζί του, δεν ξαναπλησιάζεις. Στην περίπτωση που φτύσεις τον άλλο κατάμουτρα και υιοθετήσεις το πνεύμα του υπεράνω. Κάτσε στην γωνίτσα σου χαρά μου και κατάπιε την γλώσσα σου!
Γιατί όλοι έχουν τα όρια και την υπομονή τους, που κάπου τερματίζει. Το πίσω- μπρος στους ανθρώπους που σέβονται λίγο τον εαυτό τους, μόνο γελοίο θα μπορεί να φανεί. Διότι ναι μεν δυστυχώς κατά την γνώμη μου, πρόσβαλες, εξαπάτησες, κορόιδεψες τον άλλο, τον έβαλες στην άκρη για τους δικούς σου λόγους που μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις. Εκείνος από την άλλη ως δέκτης των προαναφερθέντων συμπεριφορών, ίσως πληγώθηκε, τσαλακώθηκε, γονάτισε, μα καλώς εχόντων των πραγμάτων στο τέλος αναθεώρησε και ξαναχαμογέλασε (η πιο επιθυμητή των αντιδράσεων). Και ξέρεις τι επιπλέον μπορεί να του έχει συμβεί; Να σε βλέπει πια και να είναι σαν να αντικρίζει τοίχο. Πόνεσε, αυτό το τελευταίο;
Βαρύ για σένα, σωτήριο για εκείνον! Μπούκωσε, κουράστηκε και στην τελική είπε: άντε στον αγύριστο. Και εσύ τώρα, τι ξαναπλησιάζεις; Τι χαρά είναι αυτή που σε διακατέχει με το που τον βλέπεις; Από κει που έφτυνες, να γλύφεις, μέγα ατόπημα. Δικό σου θέμα το γιατί άλλαξες συμπεριφορά, αλλά μην περιμένεις και τον άλλο να σε υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες. Ότι δίνεις, παίρνεις αγαπητό μου πλάσμα, για αυτό πρόσεχε τις συνδιαλλαγές που κάνεις με την ζωή και τους ανθρώπους γύρω σου.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
