Άλλο ένα αξημέρωτο βράδυ.
Ίδιο το σκηνικό κι απόψε.
Ένα δωμάτιο που παλεύεις να σε χωρέσει, τα φώτα χαμηλά, το ίδιο και η μουσική στα αυτιά σου και τσιγάρα ατελείωτα, όπως και οι σκέψεις σου, καιρό τώρα.
Νιώθεις το μυαλό σου να πιέζεται,
στο στήθος σου ένα βάρος γνώριμο πια, η ώρα περασμένη κι εσύ εκεί!
Επιμένεις να αναζητάς τις απαντήσεις που δεν σου δόθηκαν ποτέ.
Ένιωσες πολλές φορές να πνίγεσαι απ’ όλους κι απ’όλα!
Από εκείνους, που χωρίς δεύτερη σκέψη σε πούλησαν, στο όνομα μιας “ετεροχρονισμένης επανάστασης” της ζωής τους!
Από όσους πήραν κι από ένα κομμάτι της Ψυχής σου και το ξεπούλησαν στο όνομα του βολέματός τους.
Από όσους δήλωναν παρόντες, χαρίζοντάς σου τελικά, την μεγαλύτερη απουσία τους!
Από όσους είχαν μάθει να ζουν βροντερά, μέσα από τις δικές σου σιωπές.
Από αυτούς που έμαθαν να σε ακυρώνουν, για να μπορούν με άνεση
να δικαιώνουν τις ντροπές τους.
Από δικούς σου ανθρώπους, που φρόντισαν να σε διδάξουν πως
η Αγάπη, είναι απλά άλλη μια λέξη, με ημερομηνία λήξης.
Από υποτιθέμενους “φίλους” , που περίμεναν τελικά μία λάθος στιγμή, για να σου κλέψουν τη ζωή που έχτιζες χρόνια….
Τι περιμένεις κι απόψε;
Απαντήσεις δεν θα σου δώσουν ποτέ, τα στόματα που θα ‘πρεπε!
Αυτά επέλεξαν να παραμείνουν ερμητικά κλειστά.
Μόνο ο χρόνος θα στις δώσει, όταν θα έρθει το πλήρωμα του και ίσως τότε πια, να μην τις χρειάζεσαι καν.
Κουράστηκες… Το ξέρω.
Και φοβάσαι να εμπιστευτείς.
Δεν ονειρεύτηκες όμως έτσι την ζωή και αυτό είναι που σε πληγώνει!
Ήθελες να μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια.
Να σου επιτρέπουν να δεις την Ψυχή τους κι εσύ να τους χαρίζεις απλόχερα τη δική σου.
Δεν έμαθες ποτέ να γυρίζεις την πλάτη σου άλλωστε κι ας είδες πολλές με τη δική σου ματιά.
Ότι σου γκρεμίστηκε, ψάχνεις τώρα απεγνωσμένα να το βρεις…
Δεν μπορεί έτσι να είναι η ζωή, βουτηγμένη στο ψέμα, την υποκρισία, το βόλεμα και το ξεπούλημα….
Όλα στον βωμό του ανταλλάγματος;
Δεν θα επιτρέψεις να σε πείσουν όμως
πως η ζωή που ονειρεύτηκες, είναι μονάχα ο δικός σου μικρόκοσμος!
Να χαμογελάς θέλεις κι ας περνάς δύσκολα.
Να αγκαλιάζεις θέλεις κι ας την φοβήθηκες την αγκαλιά.
Να αγαπάς και να δίνεσαι έχεις ανάγκη, γιατί έτσι μόνο αναπνέεις.
Γιατί έτσι μόνο ζεις!
Βαρέθηκες τα εύκολα, τα ψεύτικα,
τα άψυχα!
Λίγη αλήθεια ζητάς!
Έχει απομείνει άραγε;
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
2 σκέψεις για “Μου έλειψαν τα αληθινά πρόσωπα”
Υπέροχο διοιγημα και μεγάλο νόημα… Όλοι έχουμε περάσει έστω κ μια φορά στήν ζωή μιας το μονοπάτι του διοιγηματος
Ισχύει Ευθυμία μου, δυστυχώς…
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!