Με μια συγγνώμη, συγγνώμη μα δε γίνονται και θαύματα…!
Ή αλλιώς «από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο».
Αυτή ήταν μία πολύ στη μόδα κλισέ φράση τις παρελθούσες δεκαετίες 80-90, που συνιστά ένα από τα αποφθέγματα του «Πανεπιστημίου της ζωής», όπως γραφικά κάποιοι συνηθίζουν να λένε.
Καταδεικνύει την κατάχρηση μίας πολύ σπουδαίας και βαρυσήμαντης λέξης, της συγγνώμης.
Μιας συγγνώμης που έχει γίνει ψωμοτύρι, καραμέλα, μπεγλέρι ή όπως αλλιώς θέλει να την παρομοιάσει κανείς, ανάλογα με τις συνήθειές του.
Μιας συγγνώμης που άλλαξε γένος, έγινε ουδέτερο «το συγγνώμη», για να φανεί πόσο έχει υποβαθμιστεί σε παιχνίδι.
Μιας συγγνώμης που ακόμη κι όταν χρησιμοποιείται ως έκφραση ευγενείας, μόνο ευγένεια δεν αποδίδει∙ «συγγνώμη λίγο», ακούς συνέχεια στο μετρό από αυτούς που σε σπρώχνουν βιαίως και σε συνθλίβουν για να κερδίσουν τρία λεπτά μπαίνοντας στο συρμό. «Συγγνώμη, μόνο μία ερώτηση θα κάνω», πετάει χωρίς να σε κοιτάζει καν, αυτός που τσαμπουκά παραβλέπει τους συμπολίτες του και σπεύδει να εξυπηρετηθεί αψηφώντας την προτεραιότητα σε μία ουρά.
Κι ύστερα είναι κι’ αυτοί οι επιπόλαιοι, οι «γαία πυρί μυχθήτω», που κάνουν του κεφαλιού τους, που ενδιαφέρονται μόνο για την πάρτη τους, που έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τους πάντες και τα πάντα για να γίνει το δικό τους και για την καλοπέρασή τους. Αυτοί που ποντάρουν στη μεγαλοκαρδία σου και την καλοπιστία σου που για αφέλεια λογαριάζουν, και θα πετάξουν χονδροειδώς, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν παράταση στην εύνοια σου, μία συγγνώμη, και μάλιστα ξενόφερτη και αλανιάρικη «sorry ρε, δεν το ήθελα», «sorry ρε, δεν προλάβαινα», «sorry ρε, έτσι είμαι εγώ, ξέρεις».
Ναι, δυστυχώς ξέρω.
Αλλά πρέπει να μάθεις εν τέλει ποιος είμαι κι εγώ.
Δεν είμαι ούτε πάπας να δίνω συγχωροχάρτια, ούτε Θεός να σου δίνω άφεση αμαρτιών.
Δε γουστάρω άλλες συγγνώμες μπάσταρδες , ορφανές∙ συγγνώμες χωρίς ρίζα, συγγνώμες χωρίς τη βάση τους που είναι η μεταμέλεια.
Είναι μεγαλειώδης πράξη η συγγνώμη, αρκεί να προέρχεται από πραγματική μεταμέλεια. Και τότε και η συγχώρεση είναι εξίσου μεγαλειώδης και η ζωή προχωράει δίνοντας μας μαθήματα και εμπειρίες.
Είναι σπουδαία η συγγνώμη όταν είναι αυθεντική, όταν είναι το προϊόν μιας βάσανου εσωτερικής. Είναι σπουδαία όταν είσαι έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες, όταν εκφράζοντάς την ταπεινώνεσαι, όταν την απευθύνεις χωρίς να έχεις εξασφαλίσει από πριν το γκαραντί της συγχώρεσης.
Μία συγγνώμη, όμως, ντυμένη με το φερετζέ της αφέλειας, μία συγγνώμη αναίμακτη, μία συγγνώμη χωρίς να στάξει δάκρυ μέσα σου ή έξω, μία συγγνώμη χωρίς καμία πράξη επανόρθωσης, δεν είναι παρά μια κοροϊδία στα μούτρα μου .
Και δε χωράει άλλους παλιάτσους πια η ζωή.
Συγγνώμη, αλλά με μια συγγνώμη δε γίνονται και θαύματα.
ΤΕΛΟΣ!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
