Ξέρεις κάτι;
Η φιλία είναι ευλογία.
Όμως, όπως καθετί που αξίζει, χρειάζεται να ματώσεις για να το κατακτήσεις.
Πρέπει να εμπιστευτείς, να προδωθείς και να διαλυθείς για να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιόν πρέπει να κρατήσεις δίπλα σου και ποιόν όχι.
Και όχι μόνο μια φορά. Πολλές!
Και σιγά σιγά, μετρώντας πληγές και μαζεύοντας κομμάτια, ξεσκαρτάρεις το καλό από το κακό.
Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως κάποιες φορές έτρεφες απλώς φίδια στον κόρφο σου.
Φίλοι φίδια!
Οι άνθρωποι εκείνοι που είναι δίπλα σου γιατί κάτι θέλουν από σένα.
Αυτοί που στέκονται στο πλευρό σου γι αυτούς και επ’ ουδενί για σένα, αφού τόσο αβίαστα κι απλά εξαφανίζονται σαν κρίνουν πως δε σε χρειάζονται πια.
Οι άνθρωποι εκείνοι που σου κάνουν παρέα μέχρι να βρούνε τον επόμενο σύντροφο.
Αυτοί που μόλις βρεθούνε σε άλλο στρατόπεδο, πρώτοι παίρνουν το φτυάρι και σου ανοίγουνε λάκκους.
Αυτοί, που ενώ μέχρι πριν λίγο έκλαιγες στον ώμο τους για την αγάπη που έχασες και σε παρηγορούσαν με τόση θέρμη, ξαφνικά ως δια μαγείας και με ελαφρά τη καρδία, γίνονται οι νυν των τέως σου.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Τόσο κυνικά για την ακρίβεια!
Περνάς στιγμές απείρου κάλλους, με δάκρυα που δε λένε να στερέψουν, με κάτι κόμπους στο λαιμό που θαρρείς πως θα σου πάψουν την ανάσα, με έναν ατελείωτο σωρό από «γιατί» που βγαίνουν ουρλιαχτά από το στόμα σου.
Γιατί η προδοσία δεν αντέχεται, φίλε μου!
Γιατί η προδοσία είναι ένα δηλητήριο που δεν έχει αντίδοτο.
Και γιατί οι φίλοι – φίδια σε δαγκώνουν και σε δηλητηριάζουν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.
Ένα λάθος μόνο δεν πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Όχι ευκαιρίες δεύτερες και τρίτες.
Αυτός που σου την έφερε θα σου την ξαναφέρει, με μαθηματική ακρίβεια!
Φεύγεις μακριά λοιπόν κι ούτε γυρνάς να κοιτάξεις πίσω.
Μ’ ακούς;
Ποτέ ξανά πίσω!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
