Τίποτα δε μένει από μόνο του

Ονειρεύτηκα μαζί σου. Ονειρεύτηκα μια ζωή, μια κοινή πορεία, δύο χαμόγελα που πάντα θα ταίριαζαν. Ονειρεύτηκα την κάθε μας μέρα, την κάθε μας στιγμή. Τα είχα όλα υπολογισμένα με αριθμητική ακρίβεια. Όλα! Εκτός από την ανθρώπινη αδυναμία. Άρχισα να απομακρύνομαι την μέρα που μίλησα στον εαυτό μου για μας.

“Σκληρό κριτή διάλεξα” θα πεις! Κλείστηκα μέσα του μην τύχει και χρειαστεί να βρεθώ υπόλογη μπροστά σου. Το έβαλα σκοπό,σε κάθε βήμα σου που θα βλέπω να με πλησιάζει, εγώ να κάνω δύο κι αν κάνεις κι εσύ, τότε θα κάνω πέντε κι αν ακολουθήσεις και τα πέντε, τότε θα κάνω δέκα. Θα κάνω ό, τι χρειαστεί να ξεφύγω.

Με ζορίζει το τέλος ρε συ. Τόσο μελό αξίζει μόνο στα βιβλία που συνηθίζω να διαβάζω. Εκείνα, που πάντα η πρωταγωνίστρια μου βρίσκει το δρόμο της και με κάνει να αναστενάζω με το καλό της τέλος. Η ζωή όμως δεν είναι ούτε βιβλίο, ούτε παραμύθι (ή για να’ μαι πιο ειλικρινής) η δική μας ζωή δε θα μπορούσε ποτέ να είναι έτσι. Δεν είμαστε άξιοι να γίνουμε πρωταγωνιστές σε ένα βιβλίο αγάπης.

Δεν καταφέρνουμε καν να παλέψουμε αξιοπρεπώς για μας. Δεν άντεχα να σε χάσω, δεν μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, δεν φανταζόμουν καν ότι ένα πρωί θα ξυπνούσα και θα’ χες εξαφανιστεί. Κι εσύ κι εγώ και η αγάπη μας όλη. Και μετά τι; Θλίψη, τόση θλίψη που είναι σχεδόν αδύνατο να χωρέσει στα ανθρώπινα σωθικά.

Ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να σε τσακίσει. Να σε σπάσει σε κομμάτια. Δεν αφήνει ανεπηρέαστο ούτε το μυαλό σου. Οι σκέψεις τριγυρίζουν ενοχλητικά μες στο κεφάλι σου και είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν πόσο ανίκανος ήσουν να κρατήσεις κάτι που άξιζε.

“Ό, τι αξίζει θα μείνει”, το χω ακούσει τόσες φορές. Τίποτα δε μένει από μόνο του, αξίζει δεν αξίζει. Αν εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ό, τι αγαπάμε, αν δεν παλέψουμε για αυτό, τότε είμαστε ήδη χαμένοι.

Τόσο αξιοθρήνητοι μωρό μου. Αφήσαμε τη ζωή μας έρμαιο των συνθηκών. Αφήσαμε εμάς, το διανοείσαι;

Βαλέρια Γιώτη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *