Με έπιασε μέσα στο βράδυ μια λιγούρα. Το εργένικο ψυγείο στην κουζίνα δεν μου άφηνε επιλογές. Φόρεσα το τζιν τρύπιο παντελόνι μου και έχωσα στην τσέπη κάτι ψηλά. Μπήκα στο φούρνο της γειτονιάς.
Ανάμεσα στα καρβέλια και τα κουλούρια την είδα. Αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στα σταρένια ψωμιά και στα μπριος. Ψηλή και αέρινη. Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα που αγκάλιαζε σφικτά το υπέροχο της σώμα. Μαύρο φόρεμα πιο κοντό μπροστά. Να αφήνει σε θέα κοινή τα καλλίγραμμα της πόδια. Μαύρο φόρεμα με φαρμπαλάδες στο πίσω μέρος. Να θυμίζει Σπανιόλα χορεύτρια. Μαύρα σαν την νύχτα μαλλιά, πιασμένα πίσω σε σινιόν και ένα κόκκινο σαν αίμα κραγιόν στα χείλια.
Είναι μάγισσα, μου λέει ένα γεροντάκι που φοράει πιτζάμα αντί για παντελόνι και με χτυπάει διακριτικά με το καφέ χοντρό μπαστούνι του ενώ κατευθύνεται με μια λευκή χοντρή φραντζόλα προς το ταμείο.
Γυρνάω σπίτι με τη μπουγάτσα μου. Σκέφτομαι αν οι μάγισσες έχουν όντως σχέση με καζάνια και φίλτρα μαγικά ή αν απλά τις λέμε μάγισσες γιατί έχουν το χάρισμα να μαγεύουν τον κόσμο γύρω τους και να δίνουν κόκκινα σαν αίμα φιλιά στη νύχτα…
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
