Εγώ φταίω, που μου δίνω ελπίδες
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε στο αδύνατο. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει, δεν σταματάμε να ελπίζουμε. Ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποιον να μας πει πως όταν η σιωπή δεν θα είναι αρκετά ήσυχη, και όταν οι χτύποι της καρδιάς μας δεν θα είναι αρκετοί για να μας κάνουν να νιώσουμε και πάλι ζωντανοί, αυτός θα σταθεί στο πλάι μας και μαζί θα κατακτήσουμε τα «άπιαστα» όνειρά μας.
Φρούδες ελπίδες.
Δεν μας νοιάζει όμως, ελπίζουμε ακόμα.
Να ελπίζεις. Κι όταν όλα πάνε στραβά, εσύ να ελπίζεις. Γιατί πολλές φορές θα νιώσεις πως έχεις χάσει τον έλεγχο. Να πιστεύεις με όλη την καρδιά σου, πως κάποτε θα ξημερώσει στον σκοτεινό σου κόσμο. Μια μέρα θα χαμογελάσεις αληθινά, και όχι από συνήθεια.
Να ελπίζεις στο αύριο. Σε ένα καλύτερο αύριο χωρίς αδικίες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, κρίσεις και επικρίσεις. Σε μια ζωή δίχως άγχη. Να ελπίζεις σε έναν κόσμο με όλα όσα έχουμε χάσει.
Να πιστεύεις. Στον άνθρωπο και στην δύναμή του. Πίστεψε στο πάθος, στον έρωτα και στα όνειρά σου. Στο σκοτάδι που μετουσιώνεται σε φως.
Να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου που και σήμερα υπάρχεις. Δεν είναι εύκολο.
Μην σταματήσεις να ελπίζεις. Μόνο πρόσεχε! Γιατί ξέρεις τι λένε για την ελπίδα… Φυλάει την αιώνια δυστυχία…
Αγγελική Τζολοπούλου
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
