Ο εαυτός μου
Γεια χαρά! Θέλω να σου διηγηθώ μία εμπειρία μου που πιθανά να βρεις ενδιαφέρουσα. Χωρίς να χρονοτριβώ διόλου λοιπόν ξεκινώ.
Είχα τις προάλλες μία συνομιλία με έναν ωραιότατο άντρα ο οποίος ζει στο εξωτερικό. Μένει και εργάζεται σε μία χώρα της Ευρώπης όπου όλα λειτουργούν ρολόι και οι πολίτες κατά το πλείστον ευημερούν. Τον γνώρισα πρόσφατα. Ήθελε να μάθει για εμένα. Μου έκανε συνεχώς ερωτήσεις κι εγώ του απαντούσα με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό. Ωσπου έφτασε στο θέμα των ταξιδιών. Πιο συγκεκριμένα, με ρώτησε αν μου αρέσουν τα ταξίδια εκτός Ελλάδος. Χτύπησε φλέβα. Τί ήθελε και το ρώτησε; Είχε προηγηθεί συζήτηση όπου του είχα εξηγήσει το θέμα της οικονομικής κρίσης που περνάει η Ελλάδα. Μέχρι τότε όλα καλά με εμένα. Όταν ρώτησε όμως για τα ταξίδια…πόνεσε η ψυχή μου και ντράπηκα τόσο μα τόσο πολύ… Τα ταξίδια και ειδικά στο εξωτερικό είναι ό,τι πιο αγαπημένο μου. Προ κρίσης έκανα συνεχώς ταξίδια στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και παντού. Έκανα ταξίδια σαν να μην υπήρχε αύριο. Έλα όμως που ήρθε αυτή η παλιοκρίση και την θέση των ταξιδιών την πήρε η πληρωμή των λογιαριασμών! Να μην τα πολυλογώ του απάντησα λοιπόν ότι λατρεύω τα ταξίδια αλλά κάνω πια ελάχιστα. Περιττό να σου πω ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν τα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν να φάνε. Ένιωσα πολύ μεγάλη ντροπή για την χώρα μου και για εμένα. Είδα την αξιοπρέπεια μου να λιώνει και να χύνεται στο πάτωμα. Ο άνθρωπος φυσικά με παρηγόρησε λέγοντας ότι όλα θα φτιάξουν.
Την επόμενη ημέρα της κουβέντας ένιωθα πολύ λυπημένη. Λίγο αργότερα όμως καθόλου!!! Αυτό που θέλω να σημειώσω και να σημειώσεις κι εσύ, είναι ότι μετά από αυτή την εμπειρία μου και μετά από μεγάλο πόλεμο με τις διάφορες πλευρές του εαυτού μου κατέληξα στο εξής συμπέρασμα και απόφαση. Να μην ντρέπομαι για τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση και ποτέ. Πάντα όταν γνωρίζουμε ανθρώπους θέλουμε να τους δείχνουμε μόνο τις όμορφες και δελεαστικές πλευρές του εαυτού μας και κρύβουμε όλες τις υπόλοιπες. Ε όχι. Εγώ θέλω να είμαι ο εαυτός μου και να μην καταπιέζομαι. Είμαι Ελληνίδα και είτε θέλω είτε όχι υφίσταμαι ό,τι και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου. Είμαι υπερήφανη για όλες τις πλευρές του εαυτού μου και δεν με ενδιαφέρει αν θα με κρίνει κάποιος θετικά ή αρνητικά. Αυτό που με νοιάζει κυρίως είναι να αισθάνομαι άνετα και ναι θα το πω και αυτό, να αισθάνομαι υπερήφανη για όλες τις πτυχές του εαυτού μου. Μπορεί ο άλλος να αντικρύζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και δύο ζωντανά μάτια και να τα ερμηνεύει ως χαρά, ενθουσιασμό, γαλήνη ίσως και ευτυχία. Εγώ όμως ξέρω πολύ καλά μέσα μου ότι αυτό το χαμόγελο δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την άνεση με αυτό που είμαι. Το χαμόγελο αυτό είναι μία αγκαλιά που χωράει μέσα και το φως και το σκοτάδι μου.
Αυτά. Ελπίζω να μην σε κούρασα. Ήθελα μόνο να σου εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι να αγαπάς και να τιμάς αυτό που είσαι και να μην φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
