“Πάμε πάλι, μπορούμε!”

Το σώμα το ορίζεις, το πας, το σκορπάς, το δανείζεις. Μα την ψυχή; Την αγάπη; Που πήγε η αγάπη;
Μάγκας αυτός που σε έναν κατάφερε και δόθηκε κι ας προδόθηκε. Άνθρωπος λιγομίλητος για κάποιο διάστημα ο πληγωμένος, γιατί γνωρίζει τη βαρύτητα των λέξεων και για εκείνον κάθε λέξη συνοδεύεται από πράξη παράλληλα. Μα δεν τον άντεξαν. Ποιος αντέχει να τον αγαπούν πια; Σαν μια ανίατη αρρώστια αποφεύγουν την αληθινή επαφή.Και όσοι ξέρουν να αγαπούν πονάνε που βλέπουν την κατάντια.

Η αγάπη φίλε είναι αγαθό. Προτέρημα. Είναι μέσα μας και αν δεν το καλλιεργήσεις, μαραίνεται, πεθαίνει. Ο μάγκας άνθρωπος θα απομακρυνθεί για λίγο, θα κλείσει πληγές μα τις σταθερές στη ψυχή του δεν θα τις αφήσει απότιστες. Ακόμα κι αν ξέρει πως οι πιθανότητες να ξανά φάει τα μούτρα του είναι περισσότερες από το να βρει ανταπόκριση, θα το κάνει. Θα εμπιστευτεί τα ανεκτίμητα του ξανά .Ξέρει πως ίσως εκτεθεί λέγοντας πώς νιώθει, μα θα το κάνει. Θα κρατάει όμως μέσα του άσβεστη την ελπίδα πως κάποιος – κάπου -κάποτε θα σταματήσει να είναι τόσο καχύποπτος έναντι όλων και μαζί θα το παλέψουν. Θα τον βρει τον άλλον άνθρωπο. Τον άνθρωπο του. “Πάμε πάλι” θα πει. “Δεν μπορεί”.

Άλλωστε μαζί με την αγάπη πάει και η ελπίδα και σε αυτούς τους μάγκες η ελπίδα είναι το επίθετο τους. Ξέρουν πως όλοι μας μπορούμε να αγαπήσουμε,απλά οι περισσότεροι δεν θέλουμε πια, έχουμε παραιτηθεί.

Είναι δύσκολο να αρχίζεις από την αρχή. Και προτιμούμε τη σίγουρη δειλία, από το το αβέβαιο ρίσκο. Σε αυτούς τους μάγκες λοιπόν που προχωρούν μπροστά και ξανά, πάνε πάλι, εγώ βγάζω το καπέλο. “Πάμε πάλι” λένε και το εννοούν. “Πάμε πάλι και ίσως”. “Πάμε πάλι να ρισκάρουμε!”

Ιωάννα Νικολαντωνάκη