Το παιδί δεν είναι αξεσουάρ να ταιριάζει με το concept μας
-«Έχεις δει καθόλου την Καίτη; Έμαθα ότι χώρισε, κρίμα μωρέ, αλλά από την άλλη αν δεν περνούσε καλά; Τουλάχιστον της έμεινε ένα παιδί»
-«Εσύ Μαρία δεν έχεις παιδιά, ε; Δεν αγχώνεσαι που περνάνε τα χρόνια; Έχεις σκεφτεί να καταψύξεις τα ωάριά σου;»
-«Καλά κι αυτή η Ευγενία τι τον χώρισε τον Ιάσονα; Επειδή ήταν 8 χρόνια μικρότερος και την κεράτωνε και τον τσοντάριζε από πάνω οικονομικά; Στην τελική κούκλος ήταν, ας έκανε ένα παιδί μαζί του να βγει και όμορφο, και ας τον σουτάριζε μετά…»
Πολλές άλλες τέτοιου περιεχομένου φράσεις θα μπορούσαν να παρατεθούν μαζί με τις παραπάνω. Φράσεις που καθημερινά ακούμε ή και οι ίδιοι ξεστομίζουμε στις συζητήσεις μας, στα κουτσομπολιά μας, στην κοινωνική κριτική όπως θέλουμε light να χαρακτηρίζουμε τη νοσηρή συνήθεια της κλειδαρότρυπας.
Γιατί όλοι ξέρουμε μία Καίτη, μια Μαρία, μια Ευγενία και έναν Ιάσονα. Και άλλους πολλούς.
Ξέρουμε και ένα Γιώργο που έκανε μόνο επιπόλαιες σχέσεις και με μία από αυτές επιπόλαια έκανε κι ένα παιδί, κι έτσι υποχρεώθηκε επιπόλαια να παντρευτεί και να καμαρώνει με το γιο του στο instagram, αλλά εντελώς επιπόλαια εξακολουθεί να γκομενίζει – και όχι μόνο- ασύστολα και μόνο προφίλ συγκροτημένου οικογενειάρχη δε λανσάρει.
Κι επειδή η γράφουσα τυγχάνει και δικηγόρος, εμείς οι δύσμοιροι οι διακονούντες τη Δικαιοσύνη, ξέρουμε πολλούς από κάθε φύλο και με διάφορα ονόματα, διαζευγμένους ή διαζευγνυόμενους που έχουν παιδιά και κόπτονται για το καλό τους, και διεκδικούν διατροφές και επικοινωνίες.
Και μαθαίνουμε συχνά πως κάποιοι μπαμπάδες δεν πολυξέρουν τι να «κάνουν» τα παιδιά που παίρνουν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και συχνά τα παρκάρουν στην εκάστοτε φιλενάδα τους.
Μαθαίνουμε, επίσης, ότι υπάρχουν και μαμάδες, που αισθάνονται αδικημένες που χαντακωμένες που κάνανε νωρίς νωρίς ένα γάμο και ναι μεν έχουν παιδιά, αλλά πώς να κάνουν τη ζωή τους αν έχουν τα παιδιά στο σπίτι και τελικά καλά που υπάρχει ο παππούς και η γιαγιά .
Όσα μαθήματα κι αν κάνει κανείς, όσα πτυχία και να πάρει, σε όσα σχολεία και πανεπιστήμια και να πάει, μια ζωή θα μαθαίνει πώς πρέπει να γίνεται γονιός. Κάθε μέρα της ζωής του είναι κι ένα μάθημα για να καλυτερεύει.
Είναι ένα μάθημα, όμως, που πρέπει να το μελετά. Κι αυτό προϋποθέτει συγκρότηση και ευθύνη.
Και απόλυτη αφοσίωση.
Φυσικά και η ιδιότητα του γονιού δεν αποκλείεται να συνυπάρχει με αυτή του επαγγελματία, του κοινωνικού ανθρώπου, του ενεργού πολίτη, του ερωτικού συντρόφου.
Συνυπάρχει, αλλά προηγείται, συνιστά την αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.
Γιατί ο άνθρωπος που επιλέγει να φέρει στον κόσμο μία ζωή, αναλαμβάνει την ευθύνη να μεγαλώσει έναν άλλον άνθρωπο, να του προσφέρει αγάπη, να του μάθει τη ζωή, να τον προστατέψει από κινδύνους και πληγές, να του μάθει να δουλεύει, να γίνει ένας άνθρωπος που θα ζήσει ευτυχισμένος.
Κι αυτή η ευθύνη είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με την ευθύνη ενός μεγαλοεπιχειρηματία.
Γιατί το γνωρίζουμε όλοι από τον εαυτό μας ότι η πιο σημαντική σχέση της ζωής μας είναι η σχέση μας με τους γονείς μας. Αυτή μας προσδιορίζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Αν έχουμε μεγαλώσει με αγάπη, είμαστε ικανοί να δώσουμε αγάπη στα δικά μας παιδιά, αν έχουμε διδαχθεί την ευθύνη, μπορούμε να γίνουμε χρήσιμοι στην κοινωνία.
Δεν μπορούμε να εξομοιώνουμε τα παιδιά με τα παιχνίδια τους, συγχέοντας την κοινή λεκτική ρίζα.
Δεν είναι αξεσουάρ μας, να τα φοράμε και να τα περιφέρουμε στα social media, έτσι για την έξωθεν καλή μαρτυρία .
Δεν είναι παιχνίδια που θέλουμε διακαώς να αποκτήσουμε για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας και μετά από λίγο τα πετάμε στην άκρη αφήνοντάς τα στην τύχη τους.
Δεν είναι στόχος ζωής να κάνουμε τα πάντα για να τον κατακτήσουμε, είναι η ίδια η ζωή.
Και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε στα παιδιά αγάπη και οικογένεια.
Το παρόν άρθρο δε συνιστά ηθικοπλαστική επίκριση των ανθρώπων που διατηρούν μονογονεϊκές οικογένειες, που έχουν χωρίσει, που έχουν αποκτήσει τέκνο εκτός γάμου, που έχουν αποκτήσει τέκνο εντός γάμου, που έχουν υιοθετήσει παιδί. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο.
Το παρόν άρθρο χρησιμοποιεί έντονη γλώσσα για να τονίσει την ευθύνη του να είσαι γονιός, απευθύνεται δε σε όλους τους γονείς , εντός ή εκτός γάμου, και σε όλους τους εν δυνάμει γονείς, όπως είναι και η γράφουσα.
Αντί επιλόγου, οι χιλιοτραγουδισμένοι στίχοι του Π. Σιδηρόπουλου:
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
