Απόψε θα μετρήσουμε όλα τα άστρα του ουρανού

Δευτέρα βράδυ Νοεμβρίου.

Χαζόκουτα. Ειδήσεις μουρμουρίζουν τα ίδια και τα ίδια.

Αύριο η Αθήνα κλειστή λόγω απεργίας.

Να δω πως θα πάω στη δουλειά.

Να βάλω ένα πλυντήριο. Τα πιάτα να πλύνω.

Λήγει η Δ.Ε.Η. να την πληρώσουμε (με τι;).

Η μέρα έσβησε πάλι.

Τα φώτα απ΄τις απέναντι πολυκατοικίες άναψαν πάλι.

Τι τρώμε αύριο πάλι;

Πότε φτάσαμε στα μέσα του μήνα πάλι;

Να μην ξεχάσω να…

Τι μέρα είπαμε είναι;

Θα βρέξει. Δεν απλώνω τη μπουγάδα.

Θλιμμένος που είναι αυτός ο Νοέμβρης…

Κοντεύουν και Χριστούγεννα.

Η πόλη θα φωτιστεί. Θα φορέσει τα καλά της.

Μα που χάθηκε το χαμόγελό μου; Όχι το επιτηδευμένο, το άλλο. Το ειλικρινές. Το αληθινό. Που πήγε;

Γιατί βρέχει συνέχεια στις ψυχές των ανθρώπων;

Γιατί έσβησαν οι ήλιοι από τα μάτια τους;

Γιατί εγκατέλειψαν οι ξάστεροι ουρανοί τις καρδιές τους;

Τέλος πάντων.

Να θυμηθώ να πάω τράπεζα.

Να θυμηθώ να πάω ταχυδρομείο.

Να θυμηθώ να δω τα e-mail μου.

Να θυμηθώ να ζήσω.

Εκείνο το βιβλίο που έλεγα να αρχίσω;

Εκείνο το τραγούδι που έλεγα να ακούσω;

Μπα, δεν προλαβαίνω.

Πως έχω επιθυμήσει μια βόλτα στη θάλασσα…

Να κάθομαι στην άμμο, να προσπαθώ να μετρήσω τους κόκκους της και τ΄άστρα του ουρανού όταν θα πέφτει η νύχτα, όπως όταν ήμουν παιδί!

Πολυτέλεια…

Πάω να βάλω εκείνο το πλυντήριο.

Γέμισε αυτή η Δευτέρα από ποστ-ιτ, προγράμματα, αναβολές, αναμονές. Από θαμμένα “θέλω να”, από χιλιάδες “πρέπει να” και εκατομμύρια ανοχές.

Αντοχές που τελειώσανε και ενοχές που εκείνο το παιδί έμεινε μόνο και λυπημένο στην παραλία να μετράει κόκκους άμμου και αστέρια.

Ξέρεις κάτι εαυτέ μου;

Παράτα τα όλα, σήκω, ντύσου και πάμε να δούμε την πανσέληνο!

Απόψε θα μετρήσουμε όλα τα άστρα του ουρανού!

Όπως τότε…

Εύα Κοτσίκου

https://www.youtube.com/watch?v=xmpfKHx5nGw&feature=share&fbclid=IwAR260lc3L8i4BbUtmhsgh30OEXOa28Lxu-fz5hEQP3JSqdN8-rEF0Kh6pKc