Για σένα παιδί μου
Παιδί μου. Μια ιδέα που πήρε σάρκα και οστά, που ρίζωσε μέσα μου σαν ‘νιόφυτο’ σε κήπο και βλάστησε. Κομμάτι από το σώμα μου, αίμα από το δικό μου. Μέρα με τη μέρα άνθιζες λουλούδι μου, μεγάλωνες και θέριευες.
Ώσπου ήρθε η στιγμή να πάρεις τη θέση σου στη ζωή μου. Πόνος δυνατός που γλύκανε σαν είδα τα ματάκια σου να με κοιτάζουν, τη μυτούλα σου να φουσκώνει από τον αέρα που τρύπωνε στα πνευμόνια σου και σ’ έκανε να κλαις. Έτρεμαν τα χειλάκια σου από την ένταση και το κλάμα, απλωμένα τα χεράκια σου γύρευαν την ασφάλεια που πριν λίγο έχασες βγαίνοντας στον κόσμο μας.
Έκλεισα τα χέρια μου γύρω σου σκύβοντας πάνω από το γλυκό μουτράκι σου. Σταμάτησες το κλάμα και με κοίταξες με ματάκια ορθάνοιχτα. Σε βόλεψα πιο καλά στην αγκαλιά μου και σε λίγο έπαψε κάθε λυγμός να ταράζει το κορμάκι σου, καθώς είχαν εναρμονιστεί οι χτύποι της καρδούλας σου με τους δικούς μου.
Άρρηκτος από τότε ο δεσμός μας. Καταφύγιο η αγκαλιά μου σε κάθε σου χτύπημα, για κάθε σου φόβο ή παράπονο. Σε μένα έτρεχες κάθε που μάτωναν τα γόνατά σου όταν έπεφτες, σε μένα όταν ξυπνούσες τρομαγμένο από τα αστραπόβροντα τις νύχτες. Χωνόσουν κάτω από τα σκεπάσματα και γαντζωνόσουν από πάνω μου.
Κι εγώ σ’ έσφιγγα χαϊδεύοντας τα μαλλάκια σου για να κοιμηθείς. Μαζί ζήσαμε τα πρώτα καρδιοχτύπια, μαζί κι όταν η καρδούλα σου ράγισε και δάκρυσαν τα όμορφα ματάκια σου. Η αγκαλιά μου όπως πάντα ανοιχτή για σένα παιδάκι μου. Ήταν, είναι και θα είναι το κρησφύγετο σου. Ένα βήμα πίσω σου, έτοιμη να σε πιάσω σ’ ένα σου στραβοπάτημα, να σε συντροφεύω σε ώρες μοναξιάς, να σε προσέχω, να σ’ αγαπάω. Σ’ αγαπάω παιδί μου, η μαμά σου.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
