Το ζητούμενο είναι να αντέξεις μια στιγμή ακόμη
Κι όμως, εγώ μπορώ να καταλάβω ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Μπορώ να φανταστώ πώς νιώθεις την ώρα αυτή που καταπίνεις τη δυστυχία και υπομένεις το άδικο απλά και μόνο επειδή δεν μπορείς να του επιβληθείς. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Ξέρω πώς είναι να γεύεσαι το δάκρυ και να φιμώνεις τις λέξεις σου ανακαλύπτοντας έτσι όρια και αντοχές που έως τώρα δεν είχες. Γνωρίζω πώς είναι να προσπαθείς να κερδίσεις το χρόνο στηρίζοντας επιλογές που ποτέ δε σου βγήκαν, με την ελπίδα πως κάπου παρακάτω τελικά θα ανταμειφτείς.
Ξέρω πώς είναι να βράζει το μέσα σου και να μη βρίσκεις το δίκιο σου πουθενά. Να πασχίζεις να ονειρευτείς σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα κατηγορώντας τον εαυτό σου για οτιδήποτε σου συμβαίνει. Ακόμα κι επειδή αντέχεις. Γνωρίζω καλά πώς είναι να ταΐζεις το είναι σου με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο εναποθέτοντας έτσι κάθε σου βιαστική αντίδραση στο χρόνο, και ειλικρινά, ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις τη στιγμή που τελικά ξεμένεις από δικαιολογίες.
Κάποτε βρέθηκα κι εγώ εκεί που είσαι, δεν έσβησαν οι μνήμες. Ένιωσα κι εγώ πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα για εμένα. Σχεδόν εναντίον μου. Ξέμεινα, νύχτες ολόκληρες, να οραματίζομαι τη στιγμή που τελικά θα σπάσω τα δεσμά μου και θα λυτρωθώ. Να καρτερώ λεπτό προς λεπτό την ευλογημένη εκείνη ώρα που θα απελευθερωθώ από όλους κι από όλα, σκηνοθετώντας την και αναπαράγοντάς την στη θολωμένη οθόνη του μυαλού μου ξανά και ξανά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, πολλές φορές η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με πράγματα και καταστάσεις για τις οποίες κανένας δε σε προετοίμασε. Για αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις τώρα, ακυρώνοντας οποιοδήποτε προηγούμενο σχέδιό σου. Σου χαράζει νέους δρόμους και μονοπάτια δύσβατα, φράζοντας εκείνα τα γνώριμα μικρά στενάκια βασιζόμενος στα οποία δρομολογούσες κάποτε τα όνειρά σου. Σου μετατρέπει τα δεδομένα σε ζητούμενα και παρουσιάζεται τελείως διαφορετική από ό,τι στην περιέγραψαν όταν τελικά κληθείς να την αντιμετωπίσεις.
Συνεπώς, το να νιώθεις αδύναμος κάθε φορά που αποτυγχάνεις είναι απόλυτα υγιές. Το να αισθάνεσαι λίγος για εσένα και ανεπαρκής για όλους τους άλλους είναι κίνητρο, όχι αδυναμία. Είναι ο παράγοντας που θα σε τροφοδοτήσει με την απαιτούμενη ενέργεια για να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής. Ο κύριος λόγος να παραχωρήσεις χώρο και χρόνο σε πράγματα που τελικά σε απελευθερώνουν ώστε να παραμείνεις άφθαρτος. Η κινητήριος δύναμη για να διοχετεύσεις αλήθεια και προσωπικότητα σε οτιδήποτε σου ανανεώνει το οξυγόνο και σε εφοδιάζει με δύναμη για το επόμενο βήμα σου.
Κάθε φορά λοιπόν που ο χρόνος παγώνει κι εσύ γονατίζεις· κάθε φορά που οι ανάσες σου λιγοστεύουν και οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν· κάθε φορά που η απελπισία σε αγκαλιάζει και η απογοήτευση σε καταπίνει, θυμήσου, πως το ζητούμενο είναι να αντέξεις μια στιγμή ακόμα, όχι να δραπετεύσεις. Σκέψου, ότι το να υπομένεις αναποδιές και να υπερπηδάς εμπόδια χαράζοντας το δικό σου δρόμο κόντρα στα κακώς κείμενα είναι δύναμη, όχι συμβιβασμός. Κατάλαβε, πως το να μάχεσαι ακόμα και όταν όλα μοιάζουν χαμένα δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι κανόνας επιβίωσης. Είναι τρόπος ζωής.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
