Χαμένοι στη μετάφραση: όταν τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΩΘΟΥΝΤΑΙ
Από μικροί στα σχολικά εγχειρίδια μαθαίναμε, με την παραστατική απεικόνιση των μαγνητικών πεδίων ότι τα αντίθετα έλκονται.
Και αυτή η φράση κλισέ, επαναλαμβανόμενη στην καθομιλουμένη, από νόμος της έλξης στη φυσική έγινε νόμος της ζωής.
Από τα χρόνια των πρωτόγονων, που ουδέν είχαν διδαχθεί, από το παράδειγμα κάθε ζωντανού πλάσματος της φύσης, από την ιστορία των ναυαγών της Γαλάζιας Λίμνης και από τα πρώτα σκιρτήματα που ένιωσε ο Γιαννάκης για την Αννούλα στο προνήπιο αυτή η μοιραία φυσική έλξη επιβεβαιώνεται.
Και ζήσαν αυτοί καλά.
Κι εμείς καλύτερα;;;;
Χλωμό το κόβω.
Τι έγινε βρε παιδιά και η χημική αντίδραση πια δεν πετυχαίνει;
Γιατί οι άνθρωποι πια δεν αγαπιούνται και δε γίνονται ευτυχισμένοι;
Γιατί οι παρα-μορφωμένοι κάτοχοι πολλαπλών πτυχίων και απόφοιτοι βραβευμένων εκπαιδευτηρίων ούτε επικοινωνούν, κι αν επικοινωνούν ούτε συνεννοούνται, ούτε καταλαβαίνονται;
Γιατί εκείνες οι απλές γυναίκες του παρελθόντος, οι αμόρφωτες υποταγμένες, που πολλά πολλά από έρωτα και φλερτ δεν ξέρανε παρά αφήνανε μόνο κλεφτές ματιές σε κάτι πανηγύρια τελικά κατάφερναν να κάνουν ευτυχισμένες οικογένειες;
Σίγουρα οι παραπάνω απορίες έχουν αποτελέσει το έναυσμα ατέρμονων συζητήσεων, πολλών μελετών και ερευνών και πολλά έχουν γραφτεί για την αιώνια διαμάχη των δύο φύλων, ή για τις συνέπειες της περίφημης και άλλοτε πολυπόθητης χειραφέτησης των γυναικών.
Μια χειραφέτηση που σκοπήθηκε για να βάλει τέρμα στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, την ανισότητα, αλλά από υπερβάλλοντα ζήλο μάλλον αντί να φέρει ισορροπία, έφερε και πάλι ανισορροπία και αφύσικη ομοιομορφία.
Γιατί οι γυναίκες θέλανε να γίνουν ίσες∙ γιατί είναι ίσες με τους άνδρες.
Αλλά δεν είναι όμοιες.
Κι όμως θελήσανε να γίνουν όμοιες.
Από το κάψιμο των σουτιέν και τα χτενίσματα a la garcon, μέχρι τα boyfriend παντελόνια, και την οδήγηση βαρέων οχημάτων, καταφέραμε να απεμπολήσουμε κάθε ίχνος θηλυκότητας από τη δυναμική και ίση παρουσία μας.
Μάθαμε να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε στη δουλειά, στη ζωή και στον έρωτα και καλά κάναμε.
Λέμε «ναι» όταν θέλουμε και άφοβα μεγαλοπρεπή «όχι» εκεί που δε θέλουμε.
Πήραμε το αίμα μας πίσω για όλες τις γενιές των καταπιεσμένων προγόνων μας που στερήθηκαν της ελευθερίας να επιλέξουν τη ζωή τους.
Κι όμως αυτός ο δρόμος των βροντερών διεκδικήσεων και των ανυποχώρητων «θέλω» αποδεικνύεται τόσο μοναχικός.
Το λένε οι στατιστικές, το λένε και οι απλές ματιές, στους δρόμους, στα καφέ, στους εργασιακούς χώρους, στους χώρους διασκέδασης.
Και ενώ οι περί αυτού συζητήσεις κανονικά έπρεπε να στοχεύουν στον επαναπροσδιορισμό των θέσεων των φύλων ώστε να κοιτάζουν τα αρσενικά τα θηλυκά και τούμπαλιν από το σωστό πόλο κι έτσι να επανέλθει η φυσική έλξη των σωμάτων και των πνευμάτων, εμείς εξαντλούμαστε στα «κατηγορώ».
Οι άντρες να προσάπτουν στις γυναίκες ότι τους πήρανε τους ρόλους και οι γυναίκες τους άντρες ότι δεν τολμούν.
Και γράφονται άρθρα.
Και γράφονται τραγούδια.
Και γίνονται τσιτάτα.
Και «καλύτερα οι δυο μας» και «γιατί να είμαστε κι οι δυο αισθηματίες» , και όλο αυτό το λεκτικό πινγκ- πονγκ για να αποδείξουμε ποιος φταίει και ποιος έχει δίκιο.
Μήπως αυτό δε γίνεται και μέσα στις σχέσεις; Διαφωνίες και νυχθημερόν συζητήσεις για το ποιος έφταιξε και ποιος πρέπει να κάνει πίσω και μοιάζει η ζωή με δικαστήριο.
Να μου λείπει άλλο ένα!
Ποιο «εγώ» θα επικρατήσει;
Αυτό το «εγώ» που εμποδίζει να εκδηλώσουμε το θαυμασμό μας, τα ειλικρινή μας συναισθήματα, τον έρωτα μας «για να μην καρφωθούμε».
Ξεχάσαμε πως ο έρωτας και η αγάπη είναι να μοιράζεσαι, όχι να σκορπίζεσαι.
Αγαπήσαμε τον εαυτό μας πιο πολύ, αντί να αγαπήσουμε τον άνθρωπό μας.
Για όλους τους μόνους, αρσενικούς και θηλυκούς, για όλους τους αισθανόμενους μόνους κι ας είναι ζευγαρωμένοι, ας αποτελέσει new year’ s resolution να γίνουμε ευτυχισμένοι, συναντώντας τον αληθινό έρωτα, αγαπώντας τον άνθρωπό μας, όπως τον εαυτό μας , μοιραζόμενοι.
Μην αφήσετε μέρα χωρίς «σ’ αγαπώ»!
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
