Έδωσα ότι ήθελαν να πάρουν. Σε αυτόν που ήθελε χαμόγελο χαμογελούσα. Σ’ αυτόν που ήθελε σοβαρότητα ήμουν σοβαρή. Ποιος χαρακτήρας; Ποιος δυναμισμός; Όλα μπήκαν στην άκρη μόνο και μόνο για να πετύχω το σκοπό μου.
“Έχεις στόχο κορίτσι μου” έλεγα από μέσα μου, “Πεθαίνει ο θεός σού! Κάνε ότι χρειάζεται για να τον σώσεις! Βάλε το πιο όμορφο κραγιόν σού, σκούπισε τα δάκρυα σου και βαλ’ τα με τους δαίμονες. Διάβασε μάτια και δώσε στον καθένα ό,τι θέλει αρκεί να γίνει η δουλειά σου. Άντρας εδώ, άντρας εκεί, ένα μάτσο από δαύτους. Σάμπως τί; Δεν ξέρεις πως να τους κουμαντάρεις; Μη βλέπεις τις φλόγες που βγάζουν για να σε τρομάξουν. Είναι στάχτη στα μάτια. Θέλουν να πιστεύουν πως είναι κυρίαρχοι κι ανώτεροι. Σκύψε το κεφάλι κι αντί για το σπαθί σου δώσε ότι ζητάνε. Δεν έχει εγωισμό ο στόχος ούτε χαρακτήρα. Άμα θέλεις να καρφώσεις το σπαθί σου μέσα τους μη το κάνεις. Δώσε ένα λουλούδι να μαζέψουν τις φωτιές τους κι εσύ να περάσεις το δρόμο χωρίς κανένα επιπλέον τραύμα.”
Όποιος χάνει το θεό του έχει το κουράγιο να γίνει ό,τι σιχαίνεται. Ό,τι φοβάται. Ό,τι έχει πει στη ζωή του πως δεν θα κάνει. Κι όμως. Όλα μπορείς να τα κάνεις γιατί εσύ ξέρεις το τέλος και θέλεις να το αλλάξεις με κάθε κόστος. Με κάθε θυσία . Οι άλλοι δεν το ξέρουν. Απλά να σε τρομάξουν θέλουν. Βλέπω, ζω, μαθαίνω. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά κι έμαθα να διαβάζω τον κάθε ένα με μια ματιά που θα του ρίξω. Ξέρω πως θα νικήσω και θα βγω πιο δυνατή.
Ζω για να κοιτάξω ψηλά τον ουρανό, και πεσμένη στα γόνατα, γεμάτη δάκρυα από ανακούφιση, να καταφέρω να ουρλιάξω και να βγάλω από μέσα μου ότι μέχρι τώρα κατάπια φωνάζοντας το όνομα του θεού μου. Όταν όμως σηκωθώ, σαν ένα θηρίο πια, τότε θα τα βάλω εγώ με αυτούς τους δαίμονες.
Όλγα Ράμτσου
*Αφιερωμένο στη μητέρα μου.
