Α ρε Κοκκινοσκουφίτσα..
Ακόμα και μέσα στο παραμύθι, παραμύθι σου χρεώσανε κι άλλο!
Άκου να σου πω αθώο και μικρό μου κοριτσάκι..
Λίγο τα κόκκινα που φόραγες, λίγο η όρεξη του για παιχνίδι, έτσι σε πλησίασε ο λύκος..
Δε γούσταρε να σε φάει!
Μην αυταπατάσαι..
Δεν τον τράβηξε η μυρωδιά σου!
Αν ήθελε να σε φάει, θα σε έτρωγε επί τόπου και χαμπάρι δε θα έπαιρνες!
Γιατί ο λύκος, γλυκιά μου, είναι άγριο θεριό!
Δεν κάθεται να σε χαζεύει να μαζεύεις λουλούδια, δε σου πιάνει την κουβέντα, δεν περιμένει τάχα μου δήθεν να τον οδηγήσεις και κάπου αλλού..
Ή σε ορέγεται και σε τρώει ή σε περιπαίζει, σκοτώνοντας το χρόνο του, μέχρι να βρει τη λεία που θα λαχταρίσει.
Ή μήπως θαρρείς ότι τον σκότωσε ο κυνηγός;
Όχι αγάπη μου..
Απλά τον άφησε να φύγει και σου το κρύψανε, να μην σε κακοκαρδίσουν..
Γιατί λύκος και κυνηγός, μωρό μου, ίδια φάρα είναι σε άλλη έκδοση!
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ο ένας σκοτώνει με τα δόντια κι ο άλλος με το όπλο του!
Αλλά και οι δυο πάντα επιλεκτικά..
Άλλωστε ο ένας προϋποθέτει τον άλλον για να υπάρχει.
Σκέψου αλήθεια..
Αν εξέλειπαν οι λύκοι και οι κυνηγοί, πόσα παραμύθια δε θα είχαν γεννηθεί!
Κι αν εξέλειπαν τα παραμύθια πως θα άντεχαν οι άνθρωποι το σκληρό πρόσωπο της ζωής;
Βγάλε τα μοιραία κόκκινά σου κοριτσάκι μου και σύρε στο κρεβατάκι σου να κοιμηθείς κι άσε για λίγο τα παραμύθια..
Νύχτωσε ψυχή μου..
Νύχτωσε πολύ..
Πέσε κοιμήσου να ονειρευτείς..
πως δεν υπάρχουν λύκοι, ούτε ψεύτες κυνηγοί στο δάσος που γυρνάς, παρά μόνο πολύχρωμα λουλούδια με εξαίσια αρώματα..
Και κράτα τους λύκους, όσο μπορείς, πιο μακριά σε παρακαλώ..
Ίσως αν μείνουν κάποτε χωρίς κοκκινοσκουφίτσες, να καταλάβουν πόσο κακό κάνανε που τελικά σκότωναν τα ίδια τα παραμύθια..
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
