Θυμάσαι;

Θυμάσαι;

Όλες εκείνες τις στιγμές, τις τόσο δυσκολες;

Πόσο λαχταρούσαμε  να βρεθούμε. Περνούσαν οι μέρες,οι ώρες τα λεπτά  μέχρι να δω το τρένο που σε έφερνε. Κυλούσαν οι ώρες τόσο γρήγορα.Δεν χορταιναμε ο ένας τον άλλο,και ξανά το ίδιο γνώριμο συναίσθημα όταν ήταν να φύγεις. Στεναχώρια, αδημονία μέχρι να σε ξαναδώ. 

Θυμάσαι;

Που περπατούσαμε αγκαλιά στην Καμάρα, ψάχναμε στις τσέπες μας για ψιλά να μοιραστούμε έναν καφέ στα δύο. Άδειες οι τσέπες τότε πόσο γεμάτες ήταν όμως οι καρδιές μας.

Θυμάσαι;

Εκείνο το βροχερό κυριακάτικο πρωινό πρώτη φορά πηγαίναμε βόλτα με το αυτοκίνητο και βρεθήκαμε στην Περαία να πίνουμε τον πρωινό μας τον καφέ αγκαλιά απολαμβάνοντας την φουρτουνιασμένη θάλασσα;

Θυμάσαι;

Την ημέρα εκείνη που είχαμε χάσει το λεωφορείο και αποκοιμήθηκα στα πόδια σου στο παγκάκι στην παραλία περιμένοντας να ξημερώσει να πάω στην δουλειά;πόσο ασφαλής ένιωθα,όταν μου χάιδευες τα μαλλιά και με νανούριζες. Σαν μικρό παιδί ήμουν.Κι όμως πόση ενέργεια μου έδινε η μορφή σου.

Θυμάσαι;

Τότε που αποφάσισες να έρθεις μόνιμα εδώ την χαρά που είχαμε;κάναμε τόσα όνειρα. Επιτελούς. Κανένα τρένο καμία απόσταση δεν θα μας χώριζε πια. Είχαμε την ζωή μπροστά μας.Τα όνειρα μας.

Θυμάσαι;

Την πρώτη φορά που πήγαμε θάλασσα μαζί.Ναι εκεί στο δεύτερο πόδι. Γυρίσαμε όλες  τις παραλίες. Γελούσες μαζί μου σε κάθε μου στραβοπατημα.Ακουραστοι.Ερωτευμενοι.Ζουσαμε το όνειρο.

Πετύχαμε. Ξεπεράσαμε τα βουνά. Λίγο ακόμη έμεινε. Έτσι λέγαμε. Έτσι ονειρευόμασταν.

Θυμάμαι όμως το μετά.

Τριβές, τσακωμοί. Το φως που με τόσο κόπο και αγώνα κρατήσαμε αναμμένο τρεμοπάιζε. Τι μπήκε ανάμεσα μας;Ποιο γλυκόπιοτο κρασί σε μέθυσε και τώρα δεν βλέπεις καν την μορφή μου;Ποια σκέψη κυρίευσε το μυαλό σου που δεν μπορείς να με δεις ούτε στο ίδιο τραπέζι που καθόμαστε;Μέσα στ αυτοκίνητο δύο ξένοι. Κάποτε μας χώριζαν χιλιόμετρα και ήμασταν τόσο κοντά. Τώρα μας χωρίζει μια θέση και σε αισθάνομαι μιλιά μακριά. Μονό σιωπή. Λες και στο στόμα έχει στερέψει από λέξεις.

Κουρασμένες ψυχές από την επιτυχία.Κι όμως αποτύχαμε.Δεν είσαι η γυναίκα που αγαπησα.

Αποκλείεται! Της μοιάζεις αλλά δεν είσαι. Ούτε κι εγώ είναι ο ίδιος. Χάθηκε η αθωότητα της ψυχής μας μαζί με την εμπιστοσύνη τα όνειρα. Πάει χάθηκε το φως. Πλέον δεν σε βλέπω μόνο εγώ.τα ενωμένα χέρια μας χωρίσανε και τραβήξαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Δημήτρης Ντούρος