Στιγμές με παρέα το εγώ σου.
Η καλύτερη ίσως συντροφιά κάποιες φορές, η πιο ακίνδυνη και καθαρή σχέση.
Εσύ και ο εαυτός σου.
Μακριά από μεγάλα και όμορφα λόγια, μακριά από ψεύτικα χαμόγελα και αγκαλιές αγκάθια, μακριά από την νόσο της ζήλειας.
Αγκαλιές που σε κλείνουν ματώνοντας σε.
Τις βλέπεις μεγάλες ανοιχτές και τρέχοντας παίρνεις φορά να μπείς να πιάσεις θέση σε ένα ματς στημένο.
Αφήνεσαι και αμέριμνος προχωράς στο ταξίδι αυτό της ζεστασιάς μα τα αγκάθια καλά κρυμμένα.
Τρομάζουμε από τις μικρές αγκαλιές και από τους λιγομίλητους, που να ξέραμε όμως πως αυτοί είναι και οι πιο γενναιόδωροι, που δεν φοβούνται το αύριο και δεν πάσχουν από συναισθηματική αναπηρία.
Πιστεύουμε σε φανφάρες και στολίδια, μας θαμπώνουν τα μεγαλοτάματα και δεν ακούμε αυτούς που μας χαϊδεύουν με τα μάτια, εκείνους που γίνονται η φωνή στα βλέφαρά μας.
Τρέχουν να μας φτάσουν να αγγίξουν τη ψυχή μας, αφουγκράζονται κάθε πτυχή του εαυτού μας και εμείς σκορπάμε στο πουθενά.
Σαν αναλώσιμα υλικά, ο σκοπός επιτεύχθηκε.
Στον κάλαθο τών αχρήστων οι ψυχές λοιπόν σαν πλαστικά μιας χρήσεως.
Stella A.
