Το τέλος του χρόνου

To τέλος του χρόνου με βρήκε μακριά σου. Ας μη γελιόμαστε όμως, η απόσταση υπήρξε από το πρώτο βλέμμα. Ναι, εκείνο το βλέμμα που δεν μου έριξες ποτέ. Εκείνο το βλέμμα περίμενα να δω για δω τη φλόγα μας να φουντώνει. Το θέμα είναι ότι εσύ ποτέ δεν ανέβασες την έντασή σου κι εγώ καθόμουν απέναντι σου και σε έβλεπα με το κινητό στο χέρι.

            Το τέλος του χρόνου μου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία, αλλά πως γίνεται να μελαγχολώ γλυκά ενώ σε σκέφτομαι, ενώ μου γάμησες το «είναι»; [Αγαπημένη έκφραση – ξέρετε εσείς]. Τέτοιος μαζόχας είμαι. Έτσι αυτοτιμωρούμαστε οι άνθρωποι: Πονέσαμε από ανθρώπους και συνεχίζουμε να τους σκεφτόμαστε. Τέτοια ζωή θέλουμε; Μάλλον, ναι…

            Με ακούς; Ο χρόνος φεύγει, μαζί του έφυγες κι εσύ. Το 2018 άραγε πόσοι έρωτες πέθαναν; 

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης