Μια γιορτή η ζωή μας

Από μικρό παιδί λάτρευα τις γιορτές, λίγη σημασία έχει το πώς ονομάζονται.
Γιορτή για μένα ήταν η ίδια η ζωή, ναι η ζωή!
Η μεγαλύτερη ίσως γιορτή όλων!
Μεγαλώνοντας ζούσα και λάτρευα την κάθε στιγμή της, κάθε ανατολή και δύση τής.
Ίσως ήμουν από τους ανθρώπους που ήθελε να ζεί και να αγαπά τα πάντα στο έπακρο, έβαζα ψυχή σε όλα και ταξίδευα στη διαδρομή μου συνειδητά, τα πάντα στο τέρμα και με ένταση, απολάμβανα το κάθε δευτερόλεπτο και άγγιγμα τής.
Γέλαγα και χαιρόμουν, αγαπούσα και ερωτευόμουν, λάτρευα και μισούσα.
Κράταγα χορτάτη τη ψυχή μου δίνοντας και βλέποντας τη χαρά στα μάτια του άλλου.
Μόνο όμως που εμένα ελάχιστοι μου έδωσαν χαρές, δεν έχω νιώσει το πώς είναι να σου δίνουν δεν ξέρω πως είναι, δεν έχω ανταμώσει άνθρωπο που να μοιραστώ μαζί του αυτή την ευτυχία.
Οι περισσότεροι έμπαιναν ως κύριοι τηρώντας δήθεν τους τρόπους της καλής κοινωνίας, έπαιρναν και έφευγαν μη υπολογίζοντας το κόστος, έσπερναν θύελλες και ως αριστοκράτες χόρευαν αλήτικα πάνω σε σάρκες.
Σαν κοράκια, αρπακτικά που παραμονεύουν με υπομονή και μελετάνε το καθετί πρίν την επίθεση.
Αφαίμαξη κανονική μέχρι τελευταία σταγόνα αίματος.
Καρικατούρες που περιφέρονται με κρυμμένο πρόσωπο και σου καταστρέφουν την πιο όμορφη γιορτή, αυτή της δικής σου ζωής. Γκρεμίζουν τα πάντα με το πέρασμα τους και από γλέντι γίνεται θάνατος,
ψυχικός θάνατος!
Μόνο όμως που ξεχνούν κάτι, πως μετά από κάθε θύελλα βγαίνει ο ήλιος.
Ξεχνούν πως όσοι αγαπούν τη ζωή ξαναβγαίνουν στο φώς και πιο δυνατοί γιορτάζουν παρέα ακόμη και με θύελλες τρανές.
Χορεύουν πλέον σε ξέφρενους ρυθμούς ψυχής.

Στέλλα Α.