Λες και φεύγοντας πήρες μαζί σου και τα μάτια μου

Αρχίζω να σε ξεχνάω.Δεν ήθελα. Σε είχα στο μυαλό μου συνεχώς.Το χρειαζόμουν. Βάσανο το ξέρω. Ήθελα όμως να νομίζω πως άκουγα την φωνή σου να μου μιλάει γλυκά. Πέρασα δύσκολες στιγμές με άφησες μόνη.

Έκλαψα. Έκλαψα πολύ κι εσύ απλά αδιαφορούσες,κι ας ήξερες τι συμβαίνει…Εσύ που έλεγες πως είμαι ότι καλύτερο σου έχει συμβεί, πως δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου  χωρίς εμένα.Έλεγες.Έλεγες πως δεν πίστευες την τύχη που με έφερε στο διάβα σου.Έλεγες.Κι’ εγώ σου έλεγα πως αξίζεις τουλάχιστον την καρδιά,την ψυχή μου.Και στα δωσα όλα.Μόνο η επόμενη ζωή μου μένει να στη δώσω κι’ αυτή. Ζω το όνειρο μαζί σου έλεγες και με αγκαλιαζες τόσο σφιχτά σαν να ήθελες να μου πάρεις και την ανάσα.. Και εγώ όλο και πιο πολλά να ψάχνω στα μύχια της ψυχής μου να σου δώσω…

Κοιτάω στον καθρέφτη πια και δυο μαύρες τρύπες βλέπω στη θέση των ματιών μου.Λες και φεύγοντας πήρες μαζί σου και τα μάτια μου, σαν να μη πρέπει να ξανά ψάξω για ομορφιά γύρω μου.Δεν αναπνέω καλά,είχα συνηθίσει βλέπεις να ζω με την ανάσα κομμένη από τα φιλιά σου.Πού είσαι; Ξέρεις τι άφησες πίσω φεύγοντας; Ούτε εγώ. Δεν έχω όνομα πια νομίζω. Δεν υπάρχει χαρακτηρισμος για κάποιον που δεν υπάρχει πουθενά. Φάντασμα μέσα σε αυτό το σπίτι που κάθε γωνιά παίρνει τη μορφή σου.

Γιατί άφησες τόσο ανεξίτηλα το αποτύπωμα σου; Γιατί με άφησες να σε αγαπήσω τόσο, αφού θα έφευγες; Με νιώθεις άραγε εκεί μέσα σου ποτέ; Κράτησες κάτι από εμένα; Θυμάσαι το δρόμο του γυρισμού; Θα αφήνω κάθε βράδυ το φως στην είσοδο ανοικτό, να ξέρεις πως θα σε περιμένω. Έλα γιατί μου έλειψε να μπορώ να νιώσω τη ζωή. Έλα..

Ιωάννα Νικολαντωνάκη