Εκείνοι που επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο
Υπάρχει ένας δύσκολος δρόμος. Δρόμος δύσβατος και κακοτράχαλος. Λίγους θα δεις να τον περπατάνε.
Και αυτοί οι λίγοι θα είναι γεμάτοι πληγές και αίματα στα πόδια.
Δεν θα είναι σινιαρισμένοι. Δεν θα φοράνε τα καλά τους. Θα κάνουν ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Θα θέλουν να γυρίσουν πίσω, να χωθούν στο ζεστό τους κρεβάτι. Θα αναρωτιούνται τι στο καλό κάνουν ανάμεσα σε αγκάθια και άγονα χώματα.
Θα υποφέρουν, θα είναι κουρελιασμένοι και θα πονούν. Κάποιες φορές θα ουρλιάζουν από πόνο.
Κι’άλλες φορές θα προσπαθούν να στραγγαλίσουν τον εγωϊσμό τους με τα ίδια τους τα χέρια. Θα έχουν όμως επιλέξει να τον περπατήσουν τον δύσκολο δρόμο. Είναι οι λίγοι. Οι σπάνιοι.
Αυτοί που θα κοροϊδέψεις, θα τους πεις χαζούς γιατί θα έχουν αποφασίσει να συγχωρήσουν αυτόν που τους έβλαψε.
Είναι αυτοί που δεν λιθοβόλησαν τον “κακό” αλλά μπήκαν μπροστά στις πέτρες για να τον σώσουν. Είναι αυτοί που θα προτιμούσαν να τους κοπεί το χέρι πάρα να υψώσουν το δάχτυλο καταδικάζοντας ή κρίνοντας. Αυτοί που πίστεψαν ότι ακόμα και οι δράκοι στα παραμύθια έχουν ψήγματα καλοσύνης μέσα τους αρκεί να τους πλησιάσεις με αγάπη.
Είναι αυτοί που πίστεψαν ότι το καλό πάντα νικάει και ότι αυτό σημαίνει ότι στο τέλος όλοι θα έχουμε σωθεί από τον αρνητικό μας εαυτό.
Αυτοί που θεωρούν καθήκον τους να απλώσουν χέρι στους παγιδευμένους για να τους σηκώσουν και όχι για να τους δείξουν υποτιμητικά.
Αυτούς πες τους, αν θες, χαζούς. Πες τους ηλίθιους, γέλα μαζί τους.
Όταν, όμως, κοπάσουνε τα γέλια σου κοίτα τους στα μάτια και αναρωτήσου πότε έγινες εσύ στ’αλήθεια παράδειγμα προς μίμηση για τους “αμαρτωλούς”.
Πότε έγινες φάρος να βρουν τον δρόμο τους οι ναυαγισμένοι.
Και αν σου βαστάει βάλε τον εγωϊσμό στην τσέπη σου, βγάλε τα καλογυαλισμένα σου παπούτσια και ακολούθα τους…στον δύσκολο δρόμο.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
