Ο παράδεισος τελικά ανήκει στα «καλά παιδιά»;
Ποιος είναι ο ορισμός του καλού παιδιού;
Ζούμε την πιο τρελή εποχή. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει μας, να καλύψουμε ανάγκες που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένες. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από μια σειρά αλλαγές, όχι από επιλογή μας.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, έτσι και αλλιώς η ζωή τους αλλάζει.
Στον δρόμο μας θα συναντήσουμε ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους. Σε κάποιους από αυτούς θα δώσουμε τον τίτλο: «καλό παιδί». Μπορεί να μείνουν κοντά μας, μπορεί να προσπεράσουν.
Όλοι όμως, χαρακτηρίζονται από την απλότητα τους, από την καθαρή τους ψυχή, το μυστήριο βλέμμα.
Συνήθως τους εκμεταλλευόμαστε…
Το καλό παιδί διακατέχεται από μια έντονη επιθυμία αποδοχής και βιώνει έντονα τον φόβο της απόρριψης.
Στο όνομα των παραπάνω, καταπιέζει τα δικά του συναισθήματα, προκειμένου να ικανοποιήσει τους άλλους.
Η αγκαλιά του μένει ανοιχτή για όποιον την χρειάζεται. Κάνει δικές του τις ανάγκες των άλλων και προσεταιρίζεται τα προβλήματα τους.
Πάντα εκεί, νύχτα και μέρα.
Εκεί να ακούσει, να κατανοήσει, να συγχωρέσει, να γιατρέψει.
Πάντα εκεί, να δίνει ανεξάντλητα , απεριόριστα.
Ή μήπως όχι;
Το καλό παιδί, αποζητά την αποδοχή στα μάτια των γύρω του, οι έννοιες τους γίνονται η τροφή του και σε περίπτωση που δεν μπορεί να ανταποκριθεί, τα βάφει μαύρα!
Το καλό παιδί διακρίνεται και στον εργασιακό του χώρο, αν και λόγω της ιδιοσυγκρασίας του, δημιουργεί τις μεγαλύτερες συμπάθειες, αλλά και τις μεγαλύτερες αντιπάθειες.
Δίνει, δίνει, δίνει. Λες και γεννήθηκε για αυτό!
Τι γίνεται όμως την στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι, για να προχωρήσει πρέπει και να πάρει;
Όταν αμφισβητηθεί, όταν πληγωθεί;
Όταν ο τίτλος του γίνει τροχοπέδη;
Γιατί είναι σίγουρο πως θα γίνει.
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.
Έτσι είναι γενικότερα η φύση. Όταν η ισορροπία της διαταραχθεί, δημιουργούνται ανεπανόρθωτες καταστροφές.
Έρχεται λοιπόν μοιραία η στιγμή του μπουχτίσματος. Εκείνη που πρωτοστατεί το «βρε δεν…»
Η μετάβαση του, από την περίοδο της ανεξάντλητης προσφοράς, σε εκείνη του κάνω ότι με ικανοποιεί, παίρνω χωρίς να νοιάζομαι να δώσω, είναι εντυπωσιακή!
Εκεί διαπράττει και τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του εαυτού του. Ικανοποιεί τα θέλω του, με τρόπο ακραίο. Αδιαφορεί για την κριτική που δέχεται.
Στον αντίποδα, υπάρχει και το «καλό παιδί», που όταν συνειδητοποιήσει ότι γίνεται αντικείμενο χρήσης, αντί να εξωτερικεύσει αυτά που αισθάνεται, ξεσπά στον εαυτό του.
Έτσι, εμφανίζει ένα σωρό ψυχολογικές διαταραχές, ψυχοσωματικά νοσήματα και σχεδόν πάντα χτυπά την πόρτα του ψυχολόγου!
Η υπερβολική καλοσύνη δεν ωφέλησε κανέναν, αντιθέτως επιφέρει θυμό και θλίψη.
Η καταπίεση των θέλω και των αναγκών μας, στο όνομα μιας ανούσιας αποδοχής, δεν είναι το ζητούμενο.
Στο κάτω – κάτω, σε αυτήν την ζωή δεν ήρθαμε για να παραστήσουμε τους Άγιους και τους αναμάρτητους.
Δεν θα ανέβουμε στα μάτια των άλλων λέγοντας συνεχώς ΝΑΙ.
Το όχι, είναι μια μαγική λέξη, που ξεκαθαρίζει τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, διαμορφώνει τον χαραχτήρα μας στο πέρασμα του χρόνου και οριοθετεί τον «χώρο» μας.
Ο παράδεισος, αν υπάρχει, δεν ανήκει σίγουρα στα καλά παιδιά!
Γιατί άλλο καλό παιδί και άλλο…
Γιατί κανείς δεν πήγε παρακάτω, περιμένοντας από τους άλλους να μαντέψουν τις ανάγκες του.
Όπως έλεγε και η γιαγιά μου, το μωρό αν δεν κλάψει δεν θα φάει!
Έτσι και η ψυχή δεν γεμίζει με τα αδιαπραγμάτευτα ναι, που δεν συμβαδίζουν με τα θέλω.
Πριν κληθούμε να αντιμετωπίσουμε λοιπόν την κατάρρευση, ας αναθεωρήσουμε.
Δεν χάθηκε δα και ο κόσμος αν δεν είμαστε αρεστοί σε όλους!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
