Κωνσταντίνουπολη: Πόλη μου αγαπημένη
Ξέρεις τι είναι να λατρεύεις ένα μέρος πολύ πριν το γνωρίσεις από κοντά; Εκείνο που φανταζόμουν όταν έψαχνα πληροφορίες για τις εργασίες μου φοιτήτρια ακόμα. Η επιλογή θέματος ήταν πάντα ξεκάθαρα αυτή για μένα. Μετά όταν χανόμουν στα λογοτεχνικά βιβλία για αυτήν και γέμιζαν έτσι ανεξήγητα δάκρυα τα μάτια. Και μετά..
Εκεί που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο και η καρδιά χτύπησε άτακτα. Δεν θα με πιστέψεις ξέρω, αν σου πω πως από την πρώτη στιγμή που βγήκα στους δρόμους της, είπα εγώ εδώ μπορώ να ζήσω. Αλλά έτσι έγινε. Ήταν το κλίμα φιλικό και τα χαμόγελα φωτεινά όταν σε αντίκριζαν, ίσως βοήθησε κι αυτό. Άλλωστε τι έχουμε να χωρίσουμε οι δύο λαοί; Τι έχουμε να μας πονάει; Έχουμε, αναρωτήθηκα.
Μα μετά αντίκρισα την Αγιά Σοφιά. Κι ήταν αυτό το “πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θά’ ναι” που βγήκε ψιθυριστά από τα χείλη. Τα μάτια υγράθηκαν και τα πόδια μου με οδήγησαν στο εσωτερικό της.
-ticket, please.
Χαμογέλασα στην υπάλληλο και απάντησα από μέσα μου..
-Ορίστε. Τρεις φορές χαλάλι της. Αντιλαμβάνεσαι πόσο σπουδαία είναι;
Πόσο υπέροχη είναι θεέ μου. Φανταζόμουν πάντα αυτό που διάβαζα στα ιστορικά κείμενα “Ο τρούλος είναι σαν να κρέμεται από τον ουρανό “. Για κοίτα δίκιο δεν έχουν;
Από την άλλη αν αφηνόσουν ένοιωθες το άκουσμα των ήχων από τις δοξολογίες που κάποτε την γέμιζαν με θαλπωρή. Τι κι αν τώρα την περιτριγυρίζουν μιναρέδες;
Η ψυχή, αυτή και μόνο δεν τους αντιλαμβάνεται.
“Να αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου”
Κι η αντίληψη διχάζεται ξανά. Στο αντίκρισμα των όμορφων νερών του Βοσπόρου. Εκεί που η ματιά σου ανοίγει και οι αισθήσεις σου απολαμβάνουν την βόλτα με το καραβάκι μέσα του. Ζεις μαγεμένος και βουβός την μικρή διαδρομή. Όσπου η εισαγωγή από ένα γνώριμο τραγούδι σου φέρνει δάκρυα στα μάτια που πια δεν τα ελέγχεις.
Κι όταν ακούγεται η φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη μέσα από τα ηχεία αρχίζεις να σιγοψιθυρίζεις κι εσύ μαζί του.
“Θέλω να πιω όλο τον Βόσπορο,
να αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου”
Μακάρι να μπορούσα, να μπορούσαμε, αλλά είπαμε την διαφορά την αισθάνεται μόνο η ψυχή. Και ξέρεις κακία, δεν είμαστε μικροί για να κρατήσουμε. Έτσι κι αλλιώς οι λαοί δεν φταίνε σε τίποτα. Άλλοι είναι αυτοί που ξερίζωσαν ανθρώπους από τον τόπο τους, μα δεν αξίζει να αναλωθείς στην σκέψη τους.
Μόνο δώσε στην Πόλη έναν όρκο φεύγοντας.
Αντίο μέχρι την επόμενη φορά που θα ανταμώσουμε. Έγινε η αρχή.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
