Τα πιο μεγάλα μας όνειρα δε θα τα ζήσουμε ποτέ..
Ονειρεύτηκα..
ένα σπίτι πάνω στα βράχια!
Να σπαρταράνε τα κύματα στο κατώφλι μου..
Να μιλώ στη λατρεμένη μου απέραντη..
Να δραπετεύει η ψυχή μου,
καθώς το βλέμμα θα την παρασέρνει στους γαλανούς ορίζοντες..
Να ‘μαι εκεί κοντά της,
στη γαλήνη και στο θυμό της..
Κι αυτη να λαμπυρίζει όταν χαμογελώ,
να μου παίρνει το δάκρυ όταν πονάω,
να ανταριάζει όταν το άδικο με πνίγει..
Ονειρεύτηκα ένα σπίτι..
να ‘χουν οι τοίχοι του χρώματα πολλά!
Να ‘ναι γεμάτο ολόγυρα παράθυρα,
της νύχτας και της ημέρας την κάθε στιγμή να αφουγκράζομαι..
Κάθε εικόνα τους να κλέβω και να φυλακίζω εντός μου,
ανατολές και ηλιοβασιλέματα,
συννεφιές και λιακάδες,
ομίχλες και ξαστεριές..
Κι ένα ταβάνι από τζάμι.. Διάφανο..
Ν’ ακούω τη βροχή καθώς πάνω του θα πεθαίνει..
Να σκεπάζομαι με τ’ άστρα,
καθώς η μνήμη θα ανασύρει παραμύθια παιδικά..
Να φεύγω..
Να ταξιδεύω..
Να χάνομαι στο άπειρο,
καθώς τα βλέφαρα θα βαραίνουν κουρασμένα απ’ τους καυμούς..
Ονειρεύτηκα..
ταξίδια σε χώρες μακρινές!
Με άλλους λαούς να γίνω ένα..
Σ’ άλλους πολιτισμούς να μαρτυρήσω το τραγούδι της ψυχής μου..
Να βρω που βγάζει κάθε δρομί σ’ αυτήν τη γη,
σε ποιούς χαμένους παραδείσους οδηγεί..
Ονειρεύτηκα..
ζούγκλες απάτητες πυκνές,
ερήμους με οάσεις μα και πλάνες,
περάσματα μυστικά και άλυτα μυστήρια εμπρός μου να απαντήσω!
Αλλιώς..
γιατι σ’ αυτήν τη γη μου έλαχε να ζήσω;
Μα πιότερο απ’ όλα ονειρεύτηκα..
δυο χέρια που σφιχτά θα με κρατούσανε σε τούτα τα ταξίδια,
δυο μάτια που μαζί μου θ’ αντικρύζανε τους ίδιους ουρανούς,
ένα κορμί σφιχταγκαλιά με το δικό μου,
στο πάπλωμα των άστρων μέσα να ζεσταίνεται..
Ονειρεύτηκα..
μία ψυχή,
που σαν μια μέρα αρχίσει ο χρόνος να στερεύει,
θα ‘ναι εκεί..
Να μου μιλά όπως παλιά..
Να με κοιτάζει όπως παλιά..
Να μου γλυκοχαμογελά και να μου θυμίζει όλα αυτά που ζήσαμε,
αλλά και εκείνα που δεν ζήσαμε,
όμως τολμήσαμε μαζί να ονειρευτούμε..
Και δεν θα πειράζει,
γιατί αυτή θα είναι εκεί..
Κι αφού αυτή θα είναι εκεί,
μέχρι την ώρα τη στερνή τα όνειρα υπόσταση θα έχουν..
Αφού αυτή θα είναι εκεί,
ψηλά τα μάτια θα σηκώσω με γαλήνη
κι ένα μεγάλο θα φωνάξω ευχαριστώ..
Για όσα έζησα..
Για όσα δεν έζησα..
Για όσα ευτύχισα εγώ να ονειρευτώ..
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
