Αγαπητοί μου σωτήρες
Ήθελα βαθιά να σας ευχαριστήσω για κάθε φορά που με σώζατε από εκείνα που εσείς νομίζατε πως κινδυνεύω, όμως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε τους δρόμους μας!
Ήρθε η ώρα να σώσετε εσείς τον εαυτό σας αφού ξέρετε να το κάνετε και τόσο καλά, κι εγώ, να γίνω η ηρωίδα του δικού μου.
Μεγάλωσα αρκετά για να είμαι υπεύθυνη για τις επιλογές μου, να κάνω λάθος, να ξεκινάω από την αρχή.
Θα πείτε τώρα πως περνάει ο καιρός, πως ακριβώς επειδή μεγάλωσα, θα πρέπει να μελετάω και να σχεδιάζω τις κινήσεις μου με προσοχή. Μα δεν θυμάμαι που έκρυψα το σχεδιάγραμμα μου.
Δεν θα χρειαστώ σίγουρα το δικό σας.
Ποιος είπε πως ο χρόνος μετριέται με τα κεράκια της τούρτας μας;
Εντάξει, μπορεί το σώμα να δηλώνει ανήμπορο κάποιες φορές, μα όταν η ψυχή περισσεύει δεν νοιάζεσαι για μερικές ρυτίδες και μερικές λευκές τρίχες!
Βλέπω κάποιους που η «ηλικία» τους επιτρέπει να ενεργούν χωρίς κριτική των πράξεων τους και χαμογελάω.
Σκέφτομαι πάλι τα λόγια της γιαγιάς μου «… δεν θέλω εγώ τα νιάτα τους, ούτε στα γηρατειά μου».
Εγώ λοιπόν αρέσκομαι ακόμα στο να κάνω λάθη.
Να πέφτω στο πάτωμα και να επιλέγω πότε θα σηκωθώ.
Να ονειρεύομαι αυτά που θα ‘ρθουν.
Να κάνω αυτό που λέει η ψυχή μου και μου λέει πολλά!
Να αφήνομαι να προδοθώ από τους ανθρώπους.
Να διεκδικώ την ζωή.
Ανακεφαλαιώνουμε λοιπόν!
Γνώμες ακούω μόνο από όσους με αγαπούν.
Και ξέρω ποιοι είναι αυτοί.
Εκείνοι που μόνιμα με αποθαρρύνουν συμβουλεύοντας με, απλά με φοβούνται κάθε φορά που παίρνω φόρα!
Με τον δικό τους «υπέροχο» τρόπο λοιπόν, προσπαθούν να με «προφυλάξουν» από το λάθος που βλέπουν, να με βοηθήσουν, να με σώσουν, να με κρατήσουν πίσω.
Μα τον εαυτό τους θέλουν να σώσουν!
Να εξιλεωθούν νομίζοντας πως κάνουν κάτι καλό, πως βοηθούν τον συνάνθρωπο.
Μα στην ανάγκη, εκεί που θολώνει στ’ αλήθεια το μυαλό, αυτοί που μένουν δίπλα μας, δεν αθροίζουν ούτε τα δάχτυλα ενός χεριού!
Όχι, δεν φορούν την μπέρτα του σωσία, μα είναι εκείνοι που συνειδητά θα με αφήσουν να ματώσω, για να έρθουν μετά να μου φροντίσουν τα γόνατα.
Μεγάλο βίτσιο και αυτό!
Το ξέρω καλά!
Όπως ξέρω πως αν εγώ δεν τραβήξω μπροστά, δεν θα το κάνει κανένας για μένα.
Γιατί όλοι κατά βάθος ενδιαφέρονται για τους εαυτούς τους.
Όλοι το κουφάρι τους προσπαθούν να σώσουν.
Αυτό το βίτσιο που έλεγα πριν, να απλώνω το ψαθάκι μου πάντα σε ξένο ήλιο, ήταν αυτό που μου έμαθε τους ανθρώπους.
Αυτό σημαίνει για μένα μεγαλώνω.
Μαθαίνω αλλά προχωράω.
Δεν αλλάζω χαραχτήρα για να ικανοποιήσω κανέναν.
Απλά, ξεχωρίζω ανθρώπους.
Συγχωρώ και προχωράω.
Αποδέχομαι και αγαπάω.
Γιατί δεν με έμαθαν να ξε- αγαπάω.
Μόνο που αυτή την φορά έμαθα να αγαπάω και εμένα!
Μεγάλη κουβέντα αυτή, να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον φροντίζεις, να τον σέβεσαι.
Όχι όπως το κάνουν κάποιοι, που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους και κάνουν ότι μπορούν για να μην είναι καλά οι άλλοι!
Αγαπητοί μου σωτήρες!
Εγώ βάζω πλέον τα όρια μου.
Όχι εσείς που προσπαθήσατε να με «σπάσετε», εξαντλώντας τα!
Αν μου απλώσετε το χέρι, θα σας ανοίξω αγκαλιά.
Αν σταθείτε δίπλα μου, θα βαδίσουμε παρέα.
Μα δεν ακούω πλέον τις συμβουλές σας, όχι γιατί δεν είναι πολύτιμες μα γιατί έφτιαξα δικές μου.
Οι δικές σας, ίσως σας είναι χρήσιμες τελικά και εδώ θέλω να σας ρωτήσω: έχετε προσπαθήσει να τις εφαρμόσετε στον εαυτό σας ή δεν έχετε περιθώρια βελτίωσης;
Αγαπητοί μου σωτήρες!
Δεν θέλω να σωθώ!
Τουλάχιστον όχι από εσάς.
Αφήστε με να κάνω λάθος!
Εγώ σας αγαπάω τόσο που σας αφήσω να σωθείτε με την ησυχία σας.
Και τώρα, λέω να πάω παρακάτω!
Τα σέβη μου.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
