Φοβάμαι…
Φοβάμαι πως μια μέρα δεν θα είσαι εκεί
Θα ξυπνήσω,
Θα κοιτάξω γύρω μου
Και το μόνο που θα αντικρίσω
Θα είναι η απουσία σου.
Μόνο στη σκέψη, παραλύω ολόκληρη
Λες και βελόνες μου τρυπάνε το δέρμα
προσπαθώντας να με ακινητοποιήσουν.
Αυτή είναι η επίδραση της έλλειψης σου…
Μακριά σου δεν φαίνεται να λειτουργώ σωστά
Μοιάζω με μαριονέτα
Δεμένη με νήματα
Που δεν επέλεξε εκείνη.
Και έτσι εγκλωβισμένη, προσπαθεί ματαίως να αποτάξει τα δεσμά της
Μα ποτέ δεν το καταφέρνει…
Και πάντα συνεχίζει στωικά το λίκνισμα στο ρυθμό του αφέντη της.
Αναρωτιέμαι πως θα είναι η ζωή χωρίς το γέλιο σου
Μα αμέσως δαγκώνομαι
Και αλλάζω τη ροή της σκέψης μου.
Όχι! ο κόσμος χωρίς το γέλιο σου δεν υφίσταται…
Όχι! θα είσαι πάντα εδώ, ποτέ δεν θα σε χάσω…
Ξεγελάω τον εαυτό μου, έστω και για λιγο
Κι ας ξέρω ότι η ουτοπία που φαντάζομαι δεν υπάρχει…
Κι ας ξέρω ότι όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια μέρα…
Απ’την άλλη, ίσως ο φόβος αυτός
Να με ωφελεί τελικά…
Με ωθεί να ζω την κάθε στιγμή μαζί σου στο έπακρο γιατί ο χρόνος μας είναι δώρο δανεικό, που όλο τρέχει να χυθεί στο αιώνιο ποτάμι της λήθης…
Μην με παρεξηγείς, πάντα θα φοβάμαι
Ο φόβος είναι κομμάτι της ύπαρξης μου.
Εσύ
μονάχα
αγάπα με
και άσε με να φοβάμαι…
Φιλίνα Ιγνατιάδου
