Θυμάσαι;

Θυμάσαι; Όλες εκείνες τις στιγμές, τις τόσο δύσκολες; Πόσο λαχταρούσαμε να βρεθούμε… Περνούσαν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, μέχρι να δω το τρένο που σε έφερνε. Κυλούσαν οι ώρες τόσο γρήγορα. Δεν χορταίναμε ο ένας τον άλλο, και ξανά το ίδιο γνώριμο συναίσθημα όταν ήταν να φύγεις.

Στεναχώρια, αδημονία μέχρι να σε ξαναδώ, θυμάσαι; Που περπατούσαμε αγκαλιά στην Καμάρα και ψάχναμε στις τσέπες μας για ψιλά να μοιραστούμε έναν καφέ στα δύο; Άδειες οι τσέπες τότε, πόσο γεμάτες ήταν όμως οι καρδιές μας. Θυμάσαι;

Εκείνο το βροχερό κυριακάτικο πρωινό, πρώτη φορά πηγαίναμε βόλτα με το αυτοκίνητο και βρεθήκαμε στην Περαία να πίνουμε καφέ αγκαλιά, απολαμβάνοντας την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Θυμάσαι; Την ημέρα εκείνη που είχαμε χάσει το λεωφορείο και αποκοιμήθηκα στα πόδια σου, στο παγκάκι στην παραλία, περιμένοντας να ξημερώσει να πάω στην δουλειά;

Πόσο ασφαλής ένιωθα όταν μου χάιδευες τα μαλλιά και με νανούριζες. Σαν μικρό παιδί ήμουν. Κι όμως, πόση ενέργεια μου έδινε η μορφή σου… Θυμάσαι; Τότε που αποφάσισες να έρθεις μόνιμα εδώ την χαρά που είχαμε; Κάναμε τόσα όνειρα. Επιτέλους, κανένα τρένο και καμία απόσταση δεν θα μας χώριζε πια. Είχαμε την ζωή μπροστά μας. Τα όνειρα μας. Θυμάσαι;

Την πρώτη φορά που πήγαμε στη θάλασσα μαζί. Ναι, εκεί, στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Γυρίσαμε όλες τις παραλίες. Γελούσες μαζί μου σε κάθε μου στραβοπάτημα. Ακούραστοι. Ερωτευμένοι. Ζούσαμε το όνειρο. Πετύχαμε. Ξεπεράσαμε τα βουνά. “Λίγο ακόμη έμεινε.” Έτσι λέγαμε. Έτσι ονειρευόμασταν.

Θυμάμαι όμως το μετά. Τριβές,τσακωμοί. Το φως που με τόσο κόπο και αγώνα κρατήσαμε αναμμένο τρεμόπαιζε. Τι μπήκε ανάμεσα μας; Ποιο γλυκόπιοτο κρασί σε μέθυσε και τώρα δεν βλέπεις καν την μορφή μου; Ποια σκέψη κυρίευσε το μυαλό σου και δεν μπορείς να με δεις ούτε στο ίδιο τραπέζι που καθόμαστε;

Μέσα στ’ αυτοκίνητο, δύο ξένοι. Κάποτε μας χώριζαν χιλιόμετρα και ήμασταν τόσο κοντά. Τώρα, μας χωρίζει μια θέση και σε αισθάνομαι μιλιά μακριά μου. Μάνο σιωπή. Λες και το στόμα έχει στερέψει από λέξεις. Κουρασμένες ψυχές από την επιτυχία.

Κι όμως, αποτύχαμε. Δεν είσαι η γυναίκα που αγάπησα. Αποκλείεται! Της μοιάζεις αλλά δεν είσαι. Ούτε κι εγώ είμαι ο ίδιος. Χάθηκε η αθωότητα της ψυχής μας μαζί με την εμπιστοσύνη και τα όνειρα. Πάει, χάθηκε το φως. Πλέον, δεν σε βλέπω ούτε εγώ. Τα ενωμένα χέρια μας χώρισαν και τραβήξαμε αντίθετες κατευθύνσεις.

Δημήτρης Ντούρος