Υπάρχουν κάποιοι έρωτες μοναδικοί. Έρχονται και ανατρέπουν τις θεωρίες, εισχωρούν μέσα σου δίνοντας ζωή σε κάθε νεκρό κύτταρο. Είναι κάποιοι έρωτες, ξεχωριστοί και απόλυτοι, τους οποίους ελάχιστοι έχουν την τύχη να συναντήσουν. Έρωτες, που γεννούν μια αγάπη βγαλμένη από τα παραμύθια, μια αγάπη η οποία μένει ανεξίτηλα γραμμένη στα φύλλα της καρδιάς.
Είναι αυτοί οι έρωτες, που μονάχα οι αστάθμητοι παράγοντες της ζωής μπορούν να τους τσακίσουν. Είναι αυτοί, κατά τους οποίους σαν έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, την κρατά τρυφερά και με όση δύναμη του έχει μείνει, της ψελλίζει “θα σ’ αγαπώ” κι αυτή με βλέμμα σκοτεινό το μόνο που ρωτά, είναι: “θα πάρει ποτέ άλλη τη θέση μου;”
Είναι αυτός που με φωνή τρεμάμενη της λέει: ” Εγώ δεν έχω καν τα περιθώρια αλλά ούτε και τη διάθεση…
Εγώ είμαι ερωτευμένος.”
Λόγια αποχαιρετισμού ή λέξεις αληθινές και πολλά υποσχόμενες; Υπόσχεση προσμονής ή άδοξο τέλος; Κανείς δεν ξέρει, παρά μονάχα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής. Αυτοί πορεύονται στον κόσμο τους κρατώντας τα πάντα μέσα τους ως θησαυρό και επτασφράγιστο μυστικό και εμείς, όλοι οι υπόλοιποι, απλά εικάζουμε.
Πού ξέρετε; Ίσως είναι μια από αυτές τις ιστορίες με παραμυθένιο επίλογο. Ίσως και να είναι ένας έρωτας που πάγωσε μέσα στις κρύες νύχτες του χειμώνα, ένας έρωτας που απλά δεν πρόλαβε την άνοιξη…
Στέλλα Α.
