Σήμερα θα έρθω. Να με περιμένεις. Θα βάλω εκείνο το φόρεμα που σου άρεσε. Κάθε φορά σε θυμάμαι να μου λες.Είσαι τόσο όμορφη. Για σένα σου έλεγα.. Σήμερα θα έρθω να με περιμένεις. Να ακούσω θέλω να μου λες πόσο όμορφη είμαι. Θέλω όμως μετά κανείς μας να μη μιλάει. Θέλω τα φώτα σβηστά και τα σώματα λαμπαδιασμενα. Θα ήθελα να φέρω ένα μπουκάλι κρασί. Μα όχι θα φέρω μια κλεψύδρα. Μια πειραγμένη κλεψύδρα, που ο κάθε κόκκος θα πέφτει αργά, τόσο αργά ώστε να έχουμε πιο πολύ χρόνο μαζί. Θα την αφήσω εκεί πάνω στο κομοδίνο και που και που θα της ρίχνω μια κλεφτή ματιά και θα ανά στενάζω από ανακούφιση όταν θα βλέπω πως ο χρόνος μας ακόμα δεν τελειώνει.
Σήμερα θα έρθω να με περιμένεις. Θέλω τόσο πολύ να “ακούσω” στα μάτια σου ξανά, τα λόγια που μου έλεγες χωρίς φωνή. Την έξαψη χωρίς το άγγιγμα. Θα έρθω ναι.Να με περιμένεις. Και όταν πια εκεί λίγο πριν το ξημέρωμα που θα έχεις αποκοιμηθεί, θα σε κοιτάξω άλλη μια φορά. Θα σε φιλήσω απαλά στο μέτωπο, σε εκείνη τη φλέβα. Την φλέβα την δική μου,που όπως έλεγες ήταν το σημείο αναφοράς σου και γρήγορα θα κατέβω τα σκαλιά. Θα φύγω. Σε μια σακούλα όμως φεύγοντας θα βάλω την κλεψύδρα, το φόρεμα, τη μυρωδιά του ιδρώτα σου.Θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω, έτσι μόνο με το παλτό. Μέσα στο κρύο. Θα τρέξω και λίγο πιο κάτω σε εκείνο το στενό, θα ανάψω φωτιά να ζεσταθώ..Με το φόρεμα που σου άρεσε θα ζεστάνω τα παγωμένα χέρια. Με τον ιδρώτα σου να γιγαντώνει πιο πολύ τη φλόγα, όπως ένιωθα πριν… Και την κλεψύδρα.. Θα την ρίξω στη φωτιά. Θέλω να ακούω το γυαλί καθώς συστέλλεται, ραγίζει και σπάει.. Όπως ένιωσα όταν μου ζητήσεις μια τελευταία βραδιά να έχεις να θυμάσαι. Απόψε θα έρθω. Να με περιμένεις.. Απόψε θα κλείσω τον κύκλο μου μαζί σου!
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
