Η ευτυχία είναι εύθραυστη, ενώ η θλίψη άθραυστη
Η πρώτη χάνεται εύκολα, συγκρατείται από ένα νήμα έτοιμο να σπάσει
Η τελευταία μιας και σε αιχμαλωτίσει μέσα στην ερεβώδη αγκαλιά της,
δεν σε αφήνει ξανά ποτέ από τα μάτια της…
Δε σε εγκαταλείπει ποτέ…
Παραφυλάει στα σκοτάδια,
Έτοιμη να σε τυλίξει
Σε κάθε παραπάτημα
Σε κάθε στροφή
Σε κάθε ατυχία…
Θέλει κουράγιο να την αψηφήσεις
Να κοιτάξεις το τέρας στα μάτια
Και μη λογαριάζοντας κανένα κίνδυνο
Να πεις “Τέρμα! Ως εδώ!”
Το σκοτάδι είναι βαρύ και αποπνικτικό
Τρυπώνει μέσα σου ύπουλα, ανεπαίσθητα
Και φωλιάζει λάθρα στη ψυχή σου
Δεν καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα της κατάστασης
Παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά…
Παρά μόνο όταν το “είναι” σου έχει καλυφθεί από το μαύρο πέπλο της λύπης…
Μα αυτή η ύπουλη, η ραδιούργα “αρρώστια”
Αφήνει πάντα ένα κομμάτι σου ανέπαφο.
Σου αφήνει αυτό το λίγο
Για να σε πνίγει περισσότερο το “πολύ” της
Οι αναμνήσεις μιας άλλοτε ευτυχισμένης ζωής
Τείνουν να αντικατασταθούν πλήρως
Από σκοτεινές θεωρήσεις μιας ναυαγισμένης ευτυχίας
Όλα φαίνονται μάταια…
Και το μαρτύριο σου μοιάζει με έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο που ξεκινά και καταλήγει στη δυστυχία σου…
Και ξαφνικά…
Εκεί που νομίζεις ότι θα πονάς για πάντα…
Συμβαίνει κάτι μαγικό!
Ξυπνάς ένα πρωί
Και αντί να σε κατακλύσουν πάλι τα αρνητικά συναισθήματα που συνηθίζουν να σου κρατούν συντροφιά εδώ και τόσο καιρό…
Δε νιώθεις τίποτα…
Παρα μόνο…
Μία απόκοσμη γαλήνη.
Αναρωτιέσαι αν ονειρεύεσαι
Αν αυτό που αισθάνεσαι
Είναι μια σαθρή πλάνη του μυαλού σου
Μα όσο περνούν τα δευτερόλεπτα
Και γίνονται λεπτά που παραδίδουν την σκυτάλη τους στις ώρες
Εσύ ακόμα αισθάνεσαι αυτή τη γαλήνη!
Αυτή η φλόγα στο στήθος σου,
Που φλέρταρε με την ανυπαρξία,
Έχει φουντώσει πλέον και σε προστάζει
Να ζήσεις!
Να πολεμήσεις!
Και εν τέλει να νικήσεις!
Κρατήσου γερά από αυτό το αίσθημα,
Εκείνο θα σε βγάλει απ’το βαθύ πηγάδι της μοναξιάς σου…
Όλα θα είναι καλύτερα αύριο…
Αρκεί να το πιστέψεις!
Φιλίνα Ιγνατιάδου
