Σε αφήνω μόνη σου στη φυλακή που έχτισες
Και κάπως έτσι, απόψε παραιτούμαι. Εγκαταλείπω και την τελευταία μου προσπάθεια να σε πείσω για έναν κόσμο που από την αρχή είχες απορρίψει. Να ψάχνω τρόπο για να τρυπώσω στους διαδρόμους του μυαλού σου και να βάλω σε τάξη το χάος που επικρατεί. Θα σε αφήσω παγιδευμένη στη φυλακή που διάλεξες, να μάχεσαι με τους δαίμονες της ανασφάλειας και της ανθρωποφοβίας. Με τα στοιχειά της επιφυλακτικότητας και της δυσπιστίας.
Δεν έχει νόημα πια. Τι κι αν το πάλεψα; Έχεις προγραμματίσει τον εαυτό σου να δικάζει και να καταδικάζει. Συνήθισες να αποφαίνεσαι πριν κοπιάσεις, πριν σκεφτείς, πριν καν προβληματιστείς. Να κολλάς στην επιφάνεια του κόσμου που γυαλίζει στα κρυστάλλινα μάτια σου και να μη βλέπεις εκατοστό πιο βαθιά του.
Δε μου έμεινε δύναμη, ούτε και κίνητρο. Κουράστηκα να προσπαθώ να σου αποδείξω πως είμαι εντάξει. Πως δε φορούν όλοι οι άνθρωποι την ίδια μάσκα. Πως ο μάταιος τούτος κόσμος που με τόση επιμονή μου πραγματεύεσαι, μπορεί τελικά να είναι και αλλιώς. Αφού δεν είσαι η ίδια διατεθειμένη να ζήσεις ελεύθερη, τα δικά μου τα φτερά μόνο βάρος θα προσθέσουν στους πληγωμένους σου ώμους.
Παραδίνομαι λοιπόν. Σου καταθέτω τα όπλα. Έκλεισα τα υγρά μου μάτια και πλημμύρισα το σκοτάδι απ’ τη μορφή σου. Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι μου και το μούσκεψα με την ανάμνησή σου. Χαμήλωσα τη θλιμμένη μουσική κι άφησα το γέλιο σου να αντηχεί στους τοίχους του μυαλού μου.
Τελειώνει εδώ. Αποδέσμευσα το δάκρυ και αφέθηκα στη μνήμη της τελευταίας σου αγκαλιάς. Δάγκωσα υστερικά τα χείλη μου και κλείδωσα πάνω τους τη γεύση του κορμιού σου. Νάρκωσα κάθε λογική φωνή και χάρισα στη λήθη το άρωμά σου.
Αφού δε μου αφήνεις επιλογές, επέτρεψα στον εαυτό μου να λυγίσει και να ξεσπάσει. Φίμωσα τα “πώς” και τα “γιατί”, και φύλαξα ευλαβικά τις λίγες μας στιγμές στη θυρίδα της ψυχής μου. Ξεχνάω τι έκανα, αν έφταιξα, αν έσφαλα και πού. Εγκαταλείπω κάθε μου έγνοια για το αν και το πώς θα με θυμάσαι λίγο μετά, και πάω παρακάτω.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
