Όταν ξαφνικά δεις άσπρες τρίχες στα μαλλιά, αναρωτήσου αν πρόλαβες να νιώσεις κάτι. Μα η ζωή αυτή που περνάει τόσο γρήγορα, χωρίς καν να την καταλάβεις. Απαλά μα και βιαστικά, σαν πέρασμα, σαν απαλό καλοκαιρινό αεράκι.
Αυτή που όταν την έχεις σε περίσσεια δεν της δίνεις σημασία και όταν συνειδητοποιείς ότι λιγοστεύει, αναρωτιέσαι τι προλαβαίνεις να κάνεις. Αν πρόλαβες να νιώσεις..
Ένιωσες να αγωνιά το είναι σου για κάτι; Για κάποιον;
Ένιωσες τον έρωτα; Αυτόν τον απόλυτο, που σαρώνει και συνθλίβει; Αυτόν που σε ανεβάζει ψηλά και σε ρίχνει ταυτόχρονα από τον ψηλότερο γκρεμό;
Γέμισες την ψυχή σου με όμορφες αναμνήσεις; Αυτές που θα έχεις να θυμάσαι όταν η ζωή θα λιγοστεύει; Αυτές που θα ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου να χαμόγελο; Που θα ταξιδεύουν τη σκέψη σου σε άλλη ηλικία; Που θα φωτίζουν τα μάτια σου; Η μπορεί κάποιες φορές και να τα σκοτεινιάζουν αναμνήσεις της δικής σου ζωής και της δικής σου μέσα σε ζωές άλλων, που επέλεξες ή σε επέλεξαν για να είσαι και εσύ κομμάτι του δικού τους πορτραίτου.
Η ζωή είναι ένα παζλ αισθημάτων, εμπειριών, εικόνων, φωτογραφιών, ανθρώπων μοιραία μπλεγμένων με αυτή την κόκκινη κλωστή.
Νιώσε αυτή τη σπίθα που έχεις μέσα σου, τη φλόγα, άλλες φορές μεγαλύτερη, άλλες φορές μικρότερη, εκεί όμως αναμμένη, να σιγοκαίει, να τρεμοπαίζει, να ζεσταίνει λίγο τις –ίσως- θαμμένες σου ελπίδες για κάτι καλύτερο, για κάτι πιο φωτεινό, για κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις πάλι, από την καρδιά σου, δυνατά, όπως τότε…
Δεν είναι ποτέ αργά να νιώσεις, μα πρόλαβε, βγες, κοίτα ψηλά, ανέπνευσε βαθιά, χαμογέλα ακόμα και στο είδωλό σου στον καθρέφτη, και έστω για μια στιγμή θα νιώσεις να σχηματίζεται αυτή η όμορφη καμπύλη στο πρόσωπό σου.
Ειρήνη Δριμιλλη
