Το φως και το σκοτάδι

-Μαμά, θα μου πεις ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Ναι αγάπη μου, τι παραμύθι θες; Με πρίγκιπες και βασίλεια;
– Όχι, τα βαρέθηκα αυτά. Θέλω κάτι άλλο, διαφορετικό.
-Εντάξει…Τότε θα σου πω ένα που σκέφτηκα τώρα…Λίγο σκοτεινό και δύσκολο αλλά συνάμα τόσο λυτρωτικό για αυτούς που το πιστεύουν.
-Και πώς ονομάζεται;
– «Το φως και το σκοτάδι»
-Έλα λοιπόν μαμά, πες μου! Μην αργείς!
– Κάποτε σε ένα μικρό χωριό γεννήθηκε ένα αγοράκι πολύ όμορφο και πολύ χαμογελαστό. Καθώς μεγάλωνε έβλεπες την αθωότητα και την καλοσύνη που έδειχνε στους γύρους του. Γενικά η ζωή του ήταν ήρεμη ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας σε σημείο που κόντεψε να χάσει και την ζωή του. Όμως, ήταν τυχερός και κέρδισε την μάχη με τον θάνατο. Στην πορεία λοιπόν, μετά από πολλή δουλειά με τον εαυτό του, σπούδασε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και έχτισε έτσι μια ζωή γεμάτη αγάπη και ζεστές στιγμές. Δυστυχώς , όμως, δεν ήταν ευτυχισμένος. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, την γαλήνη και την χαρά την ψυχής δεν μπορούσε να την βρει. Έψαχνε εδώ και εκεί αλλά κανείς δεν μπορούσε να του την φέρει.
-Τι κρίμα μαμά…Δηλαδή πώς ζούσε;
-Δεν ζούσε παιδί μου. Απλά υπήρχε. Περίμενε να περάσει η ζωή και εκείνος στεκόταν απέναντί της χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Ένιωθε ανύπαρκτος, άδειος και μισός. Η μονή ελπίδα που υπήρχε ήταν τα μάτια των παιδιών του. Να τα βλέπει να χαίρονται, να προχωρούν και να μεγαλώνουν. Εκεί βρισκόταν η ουσία για αυτόν.
-Τι του έλειπε και δεν ήταν χαρούμενος;
-Η αγάπη μωρό μου. Όταν δεν έχεις μάθει να αγαπάς και να χαίρεσαι την ζωή όπως πραγματικά θέλεις εσύ και όχι όπως οι άλλοι σου λένε, τότε χάνεσαι και περιπλανιέσαι άσκοπα για να την συναντήσεις… Να πάρεις έστω και λίγη από την γεύση της.
-Και γιατί δεν έφευγε;
-Χαχα. Δεν είναι εύκολη η φυγή καρδιά μου. Είναι δύσκολο να αφήσεις το σκοτάδι που τόσο καιρό κάλυπτε το πρόσωπό σου και να τρέξεις προς το φως. Μπορεί το φως να το θαυμάζεις και να υποκλίνεσαι μπροστά στην δύναμή και στην ενέργεια που αποπνέει αλλά δεν τολμάς να κάνεις βήμα για να το συναντήσεις. Φοβάσαι να ενωθείς μαζί του. Μόνο να το κλέψεις θες αλλά πάλι λίγο το κρατάς γιατί αυτό φεύγει.
-Εγώ όταν φοβάμαι το σκοτάδι ανοίγω αμέσως το φως…Και μου περνάει. Αυτός γιατί δεν το κάνει;
-Διότι, δεν έχει μάθει να χρωματίζει την ζωή του. Δηλαδή, Πέρα από το μαύρο να βάζει και πορτοκαλί και κόκκινο και όποιο άλλο χρώμα θέλει. Η ζωή είναι μια και το μεγαλύτερο θαύμα από όλα. Ότι δίνεις θα σου δώσει και ότι πιστέψεις θα το έχεις. Είναι όμως, και άδικη αλλά να μου πεις, ποιός γεννήθηκε τέλειος; Από χώμα είναι και εκεί κάποια στιγμή καταλήγει.
– Η γυναίκα του δεν τον στήριξε; Αλήθεια, μπόρεσε να την αγαπήσει;
-Δεν το ξέρω αυτό. Ελπίζω πως ναι. Πιστεύω Μέσα από τις δυσκολίες η δύναμη και το καταφύγιο τους να ήταν ο έρωτας τους όταν όλα έδειχναν τέλος.
-Ελπίζω πλέον να είναι καλά μαμά. Είναι κρίμα να χαθεί.
-Και εγώ για αυτό προσεύχομαι ψυχή μου.
-Ωραίο το παραμύθι σου. Γιατί όμως, διάλεξες αυτό;
-Για να μάθεις πως ότι η ζωή και αν σου φέρει εσύ να μην πάψεις ποτέ να εστιάζεις στο φως του ήλιου. Και ας σε τυφλώνει και ας κοκκινίζει τα μαγουλά σου και ας σε καίει παντού. Μόνο ζέστη θα σου δώσει μην το φοβηθείς. Και αν ποτέ χάσεις τον δρόμο σου από τα εμπόδια και τις πληγές των ανθρώπων, τρέξε κοντά στο Θεό και ζήτα την γαλήνη. Μην χάσεις ποτέ την Πίστη σου σε αυτόν. Είναι οδηγός και σωτήρας σου.
-Καληνύχτα μανούλα μου. Τι ωραία που μου τα είπες! Να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο;
-Ναι γλυκιά μου. Πες μου, ότι θες.
-Εσύ αυτόν τον άνθρωπο τον ήξερες;
-Ναι Λήδα μου. Είχα την τύχη να τον συναντήσω και να πάρω πράγματα από αυτόν. Και τον αγάπησα πολύ. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να του δώσω αυτά που θα ήθελε.
-Αυτός σε αγάπησε;
-Προσπάθησα κάποιες φορές να το μάθω αλλά έπεφτα στο κενό. Η καρδιά μου έλεγε ναι αλλά το μυαλό μου όχι.
-Σε έψαξε ποτέ;
-Όχι ποτέ. Διότι πολύ απλά το φως ήταν δύσκολο για εκείνον. Δεν θα έφτανε τα βήματά μου.
-Μην κλαις μανούλα…εγώ είμαι σε σίγουρη ότι σε θυμάται.
-Δεν με πειράζει πλέον παιδί μου. Εγώ την ευτυχία την βρήκα σε εσένα, στον αδερφό σου και στον πατέρα σας.
-Σε αγαπώ πολύ μανούλα.
-Και εγώ αγγελούδι μου. Όνειρα γλυκά.

Νικόλ Παπαδοπούλου
Φοιτήτρια Φιλοσοφικής, Γαλλικής Φιλολογίας