Κάποτε ο υπηρέτης γίνεται αφέντης

Θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση.. Σε είχα στείλει στα τσακίδια θυμάμαι.Σου είχα πει πως αφήνω να με γονατίζουν μόνο αυτά που εγώ θέλω.  

Σε είχα κοιτάξει κατάματα μετά από 4 χρόνια που είχες έρθει απρόκλητη.Έτσι ξαφνικά.     

 30 Ιουλίου 2010                            

 Ζέστη αφόρητη εκεί στο Γαλάτσι. Μεσημέρι η ώρα 14.00 συνήθως τέτοια εποχή δουλεία και ετοιμαζόμουν για την επερχόμενη άδεια του καλοκαιριού. Σχέδια για νησί.Στη θάλασσα μου.             

 Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια..      

 Μια παραίτηση και μια αβεβαιότητα. Ένα ξαφνικό άδειασμα. Ξάπλωσα μπας και δροσιστώ. Μάταια. Ένα ντουζ ίσως. Εκεί σε θυμάμαι. Την ώρα που έπεφτε το δροσερό νερό επάνω μου.Μια ζαλάδα και ένας πόνος στο στήθος.                                                                               

Να σου εξιστορήσω σε τι μαρτύριο με έβαλες; Δικά σου έργα ήταν. Ξέρεις πολύ καλά.                                        

Καθημερινότητα οι επισκέψεις στα επείγοντα. Ένα γιαούρτι όσο περίμενα για να μειώσει τον κίνδυνο του εμφράγματος. Γελοία.. Το διασκέδαζες φαντάζομαι. Σαδίστρια. Αμάξι παροπλισμένο κατάντησα. Μια ζωή σε αταξία. Ψυχολόγοι-ψυχίατροι και εσύ εκεί. Σου άρεσε να με έχεις σε καταστολή έτσι δεν είναι;             

 Ένα ζόμπι. Ένα άβουλο πλάσμα κρεμασμένο από ταμπλέτες χαπιών για να μπορεί να χαμογελάσει.Ή και να κλάψει. Εσύ όριζες τη ζωή μου.Θέατρο του παραλόγου.Θυμάσαι τότε τι σου είπα; Εγώ σε γαμώ τώρα. Η σειρά μου είναι. Σε άφησα κυρία κατάθλιψη να με μάθεις τι σημαίνει να φοβάσαι. Έζησα στο όλο τους αυτές τις κυρίες κρίσεις πανικού.Σε ευχαριστώ όμως που με έκανες να καταλάβω πόσο δύναμη έχει τελικά το μυαλό μου.Σε διαολόστειλα. Πήρε καιρό. Τα κατάφερα όμως.                     

Φλεβάρης 2019

Δεν θα σου κάνω τη χάρη να σου δώσω πλήρη αναφορά ώρας και μέρας που αποφάσισες να με επισκεφτείς ξανά.                                

Ξέρω τι θέλεις πάλι. Να κλέψεις,ούτε καν να δανειστείς. Να κλέψεις την σκέψη μου.Να ορίσεις το γέλιο μου.Να μου γιγαντώσεις τη θλίψη και να να μου περάσεις πάλι τα σχοινιά.Να τρυπήσεις το δέρμα μου και να αρχίσεις να με καθοδηγεις. Μαριονέτα σου εγώ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ..Τα νέα λοιπόν έχουν ως εξής: αν δεν το καταλάβες. Επιστροφές δεν δέχομαι. Δανεικά δεν δίνω. Σε έμαθα τόσο καλά πια που σε γλεντάω. Βλέπεις σε αυτό το σαδομαζοχιστικο παιχνιδάκι, κάποτε ο υπηρέτης γίνεται αφέντης. Και πίστεψε με,έγινα μάστερ σε αυτό.Μάζεψε τα και φύγε. Όπως ήρθες. Δεν μένει εδώ πια εδώ ο φόβος. Μόνο η δύναμη.. Χάσου.