Λέξη μη πεις

Λέξη μην πεις απόψε.

Το ξέρω πως πονάς.

Μα είναι αλήθεια,

πώς μπλέχτηκαν τόσα συναισθήματα

στα δίχτυα μιας ψυχής;

Κι ήτανε τόσο όμορφα

τα πρόσωπα τους.

Τόσο τρυφερές οι κινήσεις τους.

Τόσο απαραίτητες οι λέξεις τους.

Κάθε πρωί,

κεντούσαν, με μια απρόσμενη αγάπη,

όμορφα σχέδια στις τρύπες

των διχτυών σου.

Αγκάλιαζαν τις άσχημες στιγμές σου.

Και πάντα σε ξυπνούσανε στις ομορφότερες,

μη χάσουν τα μάτια σου

την κίνηση του καλλιτέχνη την ώρα που πετούσε τα χρώματα

στο πορτραίτο της ζωής.

Ήξερε καλά πως αν δεν τα έβλεπες

πριν ποτίσουν τα χρώματα,

θα έχαναν την λάμψη τους.

Θα έσβηνε το χρώμα τους.

Θα ‘μενε μόνο μια αδιάφορη λέξη,

ανάμεσα σε τόσες αδιάφορες στιγμές.

Σε αδιάφορες μέρες που θα διαδέχονταν έτσι απλά η μια την άλλη,

χωρίς διάθεση να ευχαριστήσει

η επόμενη την προηγούμενη.

Λέξη μην πεις απόψε.

Το ξέρω πως πονάς

Γιατί παλεύεις κι απόψε

να τα ξερίζωσεις

με την ίδια δύναμη

που κάποτε πάλευες

να μη ριζώσουνε ποτέ.

Κι ας ήξερες πως ήταν γόνιμο το έδαφος

Κι ας ήταν τόσο σπάνια και τόσο δυσεύρετα για το δικό σου χώμα.

Σαν όμορφα λουλούδια

που ξεπετάχτηκαν από το πουθενά

για να ομορφύνουν το άχαρο τοπίο σου.

Να σε ξυπνούν κάθε πρωί

με το μεθυστικό άρωμά τους.

Να φυτρώνουν περισσότερα

σε κάθε σου βήμα.

Και να σε καληνυχτίζουν

πριν κλείσουνε τα πέταλα τους,

αφήνοντας τη μυρωδιά τους

να σου συντροφεύει τις νύχτες.

Λέξη μην πει κι απόψε.

Μα πόσες λέξεις…

Ξέρεις,

όσα λουλούδια και να κόψεις

Όσες ρίζες και να ξεριζώσεις

Το χώμα, πάντα γόνιμο

θα συγκρατεί το άρωμά τους