Υπάρχει ελπίδα
Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα. Το φεγγάρι αχνοφαίνονταν και, όσο περνούσε η ώρα και το φως της μέρας λιγόστευε, διαγράφονταν όλο και περισσότερο. Ολοστρόγγυλο πήρε τη θέση του στο σκοτεινό ουράνιο θόλο περιβαλλόμενο από αστέρια που αναβόσβηναν. Ικανοποιημένο έλαμψε δυνατά. Ασήμωσε το μονοπάτι στη θάλασσα να κατεβούν τα όνειρα, ν’αναστενάξει η κόρη, να νοσταλγήσει το παλικάρι…”Γιατί τελειώνουν οι αγάπες;”άκουσε μια λεπτή, τραγουδιστή φωνούλα δίπλα του.
Ένα αστεράκι, ίσα που λαμπύριζε, γιατί ήτανε πολύ μικρό, είχε στρέψει τα ματάκια του στη γη κι έμοιαζε θλιμμένο. “Γιατί οι άνθρωποι ξέχασαν ν΄αγαπούν”, απάντησε το φεγγάρι. “Ξέχασαν;”απόρησε το αστεράκι. “Ξέχασαν αστεράκι μου”, ξανάπε. “Σκοτείνιασαν τις μέρες τους, γιατί τις άφησαν χωρίς χαμόγελα, μαύρισαν τις νύχτες τους, γιατί τις άδειασαν από όνειρα, σταμάτησαν ν΄ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους κι ας δυνάμωναν σε κάθε τους φιλί, δεν τους ένοιαξε, αδιαφόρησαν.
Άπλωσαν τα χέρια τους να πάρουν κι όχι ν΄αγκαλιάσουν, μίλησαν για να πουν “Αντίο” κι όχι “Σ΄αγαπώ”. Δάκρυσε το αστεράκι, αναστέναξε και τρεμόπαιξε το φως του. “Μην κλαις αστεράκι μου”, είπε το φεγγάρι. “Υπάρχει ακόμη ελπίδα”. “Υπάρχει;” αναθάρρησε εκείνο. “Υπάρχει”,επανέλαβε το φεγγάρι κι έλαμψε περισσότερο. Σ΄ένα στενάκι δυο σκιές κινούνται αργά. Κάποια πάει ν΄απομακρυνθεί. Η άλλη όμως δεν την αφήνει.
Την πιάνει, την τραβά, ενώνονται. Οι δυο σκιές γίνονται μία. “Υπάρχει” ξαναλέει το φεγγάρι. Το αστεράκι χαμογελά. Πλησιάζει το φεγγάρι και ζαρώνει ναζιάρικα δίπλα του. “Σ΄αγαπώ”, του λέει γλυκά. ” Το φως σου μου δίνει ζωή” κι αποκοιμιέται.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
