Όσο ανθίζουν οι αμυγδαλιές πάντα θα περνάνε οι χειμώνες
Άτιμο πράγμα ο χειμώνας. Ύπουλο. Όχι, δεν εννοώ τον χειμώνα που -αναπόφευκτα- έρχεται μετά το φθινόπωρο, εκείνον που μας κάνει να τυλιγόμαστε σφιχτά με το κασκόλ μας και που, κάποιες φορές μας κάνει τη χάρη να ασπρίζει τα πάντα γύρω μας σα να μας πασπαλίζει με ζάχαρη άχνη. Όχι. Αυτή η κυριολεκτική έννοια του χειμώνα είναι μια χαρά χαριτωμένη. Εγώ, όμως, σου γράφω για τον άλλο χειμώνα. Για αυτόν που με μεθοδικές κινήσεις φωλιάζει στην ψυχή σου, ξεπαγιάζοντας τα συναισθήματά σου. Για εκείνον που παγώνει τον ήλιο στην καρδιά σου και που σε απελπίζει τόσο που ο ερχομός της άνοιξης σου φαίνεται τόσο, μα τόσο μακρινός.
Πόσες φορές δεν απελπίστηκες από τα προβλήματά σου;
Πόσες φορές δεν άφησες ελεύθερα τα δάκρυά σου να κυλήσουν στα μάγουλά σου μετά από μία γεμάτη μέρα από καταναγκαστικά χαμόγελα;
Και πόσες φορές δεν ένιωσες τις σκέψεις σου να σε τυλίγουν τόσο σφιχτά που νόμισες θα σου κοπεί η ανάσα;
Για τούτο τον βαρύ χειμώνα, λοιπόν. Για όλες τις φορές που είδες στον καθρέπτη σου μια τεράστια θλίψη. Για κάθε στεναχώρια που πέρασε από πάνω σου και σε ισοπέδωσε. Για κάθε “ουφ” που νόμισες πως δεν θα φύγει ποτέ. Για κάθε φορά που έπεσες και δεν είχες το κουράγιο να ξανασηκωθείς. Για κάθε φορά που ένιωσες μόνος και κούμπωσες το παλτό της ψυχής σου μέχρι επάνω, καταδικάζοντας τον εαυτό σου σε ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά,υπάρχει μια αμυγδαλιά ανθισμένη που σηματοδοτεί το τέλος κάθε χειμώνα και την αρχή μιας άνοιξης!
Όλα περνάνε… Και ξανάρχονται και ξαναπερνάνε. Όμως όσο ανθίζουν αμυγδαλιές πάντα, μα πάντα θα έρχεται η άνοιξη! Και αν κάποιες στιγμές έχασες την ευτυχία σου και αν έψαξες παντού και δεν την βρήκες, θυμήσου να ψάξεις κάτω από τη μύτη σου. Στο λέω με σιγουριά, εκεί θα είναι…
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
