Γεύμα για… έναν

Το τραπέζι άδειο δίχως εσένα.

Κάθομαι και τρώω μόνος.

Ακούω τον ήχο του πιρουνιού στο πιάτο κι αυτός ο ήχος διασπάει τις  σκέψεις μου.

Τελείωσα με το φαγητό και τώρα το μόνο που ακούγεται είναι ο χτύπος της καρδιάς μου.

Έτσι σπάει η μονοτονία μου: Περιφέρομαι μέσα στο σπίτι μου – όχι στο σπίτι μας – και ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου.

Οι παλμοί ανεβαίνουν, τους ακούς;

Όχι… Αφού δεν είσαι εδώ.

Τους ακούω έως ότου πέσω στο πάτωμα.

Μετά τους ακούει η σιωπή του σπιτιού και ο Θεός.

[Πόσα βράδια η γρήγορη καρδιά βίασε τη σιωπή μας, τη σιωπή του «είναι» μας; Πόσα βράδια δεν ήσουν εδώ να ακούσεις αυτόν τον βιασμό…]

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης