Ξέρω πως για αυτή έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα στα οποία άλλοτε θαυμάστηκε μα και κάποιες φορές κατακρίθηκε. Σίγουρα όμως έλαμψε και το υπέροχο είναι πως όσες γενιές κι αν έχουν προχωρήσει στο πέρασμα του χρόνου γνωρίζουν την μορφή της και το όνομα της. Γιατί θέλοντας και μη όλοι παραδέχονται πως άφησε διαχρονικό το αποτύπωμα της στην Ελλάδα και στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι εγώ σήμερα δεν θα σου μιλήσω για την ζωή της και την καριέρα της, αλλά για την εικόνα που έχει στα δικά μου μάτια από την παιδική μου ηλικία μέχρι και τώρα.
Από πιτσιρίκι με θυμάμαι να κολλάω την μούρη μου εκστασιασμένη κάθε φορά που παιζόταν κάποια ταινία της στην τηλεόραση. Χαζογελούσα χαρούμενη στο αντίκρισμα της μορφής της και ξεπατίκωνα κινήσεις της μες στην τρελή χαρά. Σουλάτσαρα στο σπίτι με το χέρι σηκωμένο σε ναυτικό χαιρετισμό αδιαφορώντας πλήρως για τα γέλια των δικών μου. Ενώ μου αρκούσε πως η Αλίκη έτσι ακριβώς κινούνταν στην ταινία. Μα δεν σταματούσα μόνο εκεί.
Άλλες φορές δεν ξέρω αν θυμάσαι υπήρχαν στα περίπτερα αυτοκόλλητα από τις ταινίες της που πωλούνταν. Περιττό λοιπόν να σου πω πως μέχρι και σήμερα υπάρχουν άπειρα φυλαγμένα άλμπουμ με αυτά στην κατοχή μου. Ευλαβικά αποθηκευμένα κρατώντας αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Μέσα σε αυτές όμως πρόσθεσε και έμενα σαν παιδάκι να δηλώνω περίτρανα τότε στην μαμά μου, «μην περιμένεις όταν μεγαλώσω να δώσω στα παιδιά μου τα ονόματα σας, Αλίκη και Δημήτρης θα λέγονται.» Γέλαγε έτσι κι αυτή απολαμβάνοντας την παιδική σκέψη.
Έτσι λοιπόν και εγώ σήμερα αναπολώντας αυτές τις στιγμές χαμογελάω. Μα δεν απορώ στο πως μπορούσε αυτό το πρόσωπο να γίνεται σημείο λατρείας για μένα. Διότι αυτή ήταν ένα δείγμα παιδικής και γλυκιάς ψυχής. Μα ήμουν για έναν ακόμα λόγο τυχερή σε σχέση με την αγάπη που της έχω και αυτό μου το θυμίζει ένα αυτόγραφο δικό της που έχω φυλαγμένο.
Αυτό που γράφει «Στο Χριστινάκι με αγάπη, Αλίκη». Το οποίο αποκτήθηκε στο τελείωμα μιας από τις τελευταίες παραστάσεις της. Τότε που κατακόκκινη από ντροπή την πλησίασα στο καμαρίνι. Εκεί που διστακτικά της είπα, θέλω και εγώ κίτρινα μαλλιά σαν τα δικά σου. Κι αυτή γελώντας με αγκάλιασε.
Έτσι αυτή η αγκαλιά δεν έχει ξεχαστεί και αφήνει μια γλύκα στην καρδιά. Αυτή που εκφράζεται με ένα βουβό, σε ευχαριστώ Αλίκη που κατέχεις ένα γλυκό κομμάτι από το παιδί που ήμουν κάποτε και δεν το έχω εγκαταλείψει.
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
