Για να μη σε χάσω

Κάποτε περπατούσες μόνη σε μια παραλία. Απολάμβανες το τοπίο, την ηρεμία, μόνη. Έκανα την κίνηση να σε πλησιάσω, κι εσύ με μια κίνηση του χεριού σου με κράτησες μακριά σου. Με μια σου κίνηση μ’ άφησες να σε κοιτώ από απόσταση. Κι εγώ, έγινα ήλιος δυνατός κι έλουσα το κορμί σου με τις ακτίνες μου. Έδωσα όλο μου το φως να εξαφανίσω κάθε σκιά στο διάβα σου.

Έγινα δροσερό αεράκι για να με νιώθεις και να σε αγγίζω. Έγινα το κύμα που σκάει και κυλάει στα πόδια σου. Να νιώθεις την δροσιά του και ν’ αγαλλιάζουν οι αισθήσεις σου. Σκόρπισα στην στιγμή κι έγινα οι κόκκοι της άμμου που πατούσες, για να βλέπω τα χνάρια σου στο διάβα σου.

Για να μη σε χάσω, έγινα όλα τα στοιχεία της φύσης σε μια στιγμή κι έκατσα δίπλα σου. Αθέατος, διακριτικός, να εμφανίζομαι μονάχα στις αισθήσεις σου. Παρ’ όλα αυτά που έγινα όμως, κανένα κύμα, καμία δυνατή ακτίνα, κανένας δυνατός άνεμος και καμία καρδιά ζωγραφισμένη στην άμμο δεν στάθηκαν ικανά να γκρεμίσουν τα τείχη της μοναξιάς σου. Κανένα στοιχείο της φύσης, παρά μονάχα ένα. Η υπομονή.

Δημήτρης Ντούρος