Ο φίλος. Η πολυχρωμία της πολυπλοκότητας. Σε όλες της τις εκφάνσεις. Δύναμη στον ήχο της η λέξη. Και στην παραλίγουσα γίναμε φίλοι. “Επιστήθιοι” θα έλεγε κάποιος. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Με συνεπήρε το αιφνίδιο και με αφόπλισε ευθύς εξαρχής. Δώρα. Πολλά δώρα. Υποσχέσεις. Μακροπρόθεσμες διαθέσεις. Κατά τα φαινόμενα, δη παρελειπόμενα . Κι έπειτα ταξίδια. Πολλά ταξίδια. Όχι άνευ όρων. Υπό όρων. Ίσως να μην καταλάβεις ποτέ σε τι ή ποιον αναφέρομαι. Μην ανησυχείς. Δε θα επιδιώξω να σε μυήσω εκ των έξω προς τα έσω.
Κι επειδή λοιπόν απέκτησα αδυναμία στο πρόσωπό του άφησα τα όριά μου άλυτα. Κι εκεί με τσαλάκωσε. Με διέλυσε. Με ισοπέδωσε. Ο φίλος μου. Ο καλύτερος μου φίλος. Εγώ κι εκείνος σε μια εμπορική σχέση. Μια μεταλλαγμένη αναφορά στο χρόνο. Εγώ που πάντα έψαχνα έναν φίλο αληθινό βρέθηκα να γίνομαι το φύλλο που περπάτησαν επάνω του πολλοί σιωπηλοί χειμώνες. Έμαθα πως ο φίλος αν δεν είναι πρώτα δυνατός απέναντι στον εαυτό του δε μπορεί να γίνει φίλος κανενός. Κι εκείνος που έγινε φίδι και σε δηλητηρίασε δεν κατάλαβε μάλλον ποτέ πως πρώτα δηλητηρίασε τον εαυτό του.
Maria Voulgari
