Η αναμονή που έχασε την υπομονή της

Η Κατερίνα είχε μάθει από μικρή πως τα μάτια της θα έπρεπε να τα είχε ανοιχτά μέχρι να παντρευτεί και μετά να τα κλείσει. Μια νουθεσία για την οποία ήταν υπεύθυνη η μητέρα της. Αυτή ήταν ο πομπός και εκείνη ο δέκτης. Έτσι είχε καταλήξει να μετρά την υπομονή της σε βράδια κενά και μοναχικά. Όμως οι πληγές που δημιουργούσαν δεν επουλώνονταν αλλά άνοιγαν όλο και περισσότερο. Έτσι μετρούσε δάκρυ στο δάκρυ ευθύνες δικές της για αυτή την κατάσταση. Ναι αυτή έφταιγε και όχι ο Τάκης, το ήξερε πια καλά. 

 

Κάποτε τον ερωτεύτηκε, παθιάστηκε μαζί του και πίστεψε στο για πάντα τους. Να όμως που αποδείχτηκε κουτή. Μα ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει μαθαίνει και εκτιμά τις μικρές χαρές της ζωής. Ένα χάδι, μια ζεστή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί, αυτά που τα τελευταία χρόνια είχε στερήσει στον εαυτό της.

 

Αυτή έφταιγε το είπαμε όχι αυτός. Ο Τάκης ίσως την ερωτεύτηκε αυτή την φωνή που τον είχε ζητήσει στο τηλέφωνο ίσως κι όχι. Μα πια είχε αρχίσει να μην την απασχολεί. Αυτή ήταν το ζητούμενο και τα άμοιρα τα παιδιά της που μπορεί σαν καλή ηθοποιός να έπνιγε το κλάμα της αλλά αυτά καταλάβαιναν. Κάτι που πρόσφατα συνειδητοποίησε.

 

– Χωρίστε μαμά δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Δεν σου αξίζει. Θα είμαστε καλύτερα.

 

Έτσι της είχε πει μόλις χτες η μεγάλη της. Αφήνοντας την βουβή. Κι ήταν αυτή η κουβέντα που από την μια έπεσε πάνω της σαν χαστούκι κι από την άλλη της έδωσε δύναμη. 

 

Ναι η δική της μάνα είχε δίκιο σε πολλά μα σε αυτό όχι. Τα μάτια κλείνουν συθέμελα μόνο όταν πεθαίνεις κι αυτή έπρεπε να επανέλθει στη ζωή. Ναι η γυναίκα δεν είναι η μόνη υπεύθυνη για να κρατήσει το σπίτι της, χρειάζεται και η στήριξη του άντρα. Αυτό λοιπόν είχε αρχίσει να γκρεμίζεται και αυτή πνιγόταν. Αυτός φυσικά είχε βολευτεί στη βουβή άφεση της. Μα σήμερα θα μάθαινε κι ο ίδιος πως η αναμονή έχασε την υπομονή της και αυτή δεν έχει επιστροφή. Οι τίτλοι τέλους φάνηκαν στην οθόνη και το τέλος άρχισε να παίρνει μορφή.